Bye bye 2007!!!

Λίγο πριν φύγει κι αυτή η χρονιά είπα να γράψω έτσι κάτι για αποχαιρετιστήριο μήνυμα… Αν σας ζητήσω να σκεφτείτε τις πιο σημαντικές στιγμές του χρόνου που πέρασε τι θα σκεφτόσασταν?

Εγώ για παράδειγμα σκέφτομαι...
Το ταξίδι στην Κίνα.
Λίγες μέρες ξενοιασιάς στην Χαλκιδική με φίλους.
Τις μικρές και μεγάλες αλλαγές στο σπίτι.
Την χαρά ενός φίλου που πήρε πτυχίο και η ανεξήγητη απουσία του έπειτα.
Την χαρά μιας φίλης που βρήκε δουλειά εκεί που δεν το περίμενε.
Την αρχή του γραψίματος για το διδακτορικό.
Τις πρώτες ετεροαναφορές σε δημοσιεύσεις μας και τη συνειδητοποίηση αυτού του μικρού παγκόσμιου χωριού όπου άτομα που βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης έχουν τα ίδια προβλήματα με σένα και τα λύνουν με παρόμοιο τρόπο.

Εύχομαι λοιπόν ο χρόνος που φεύγει να μας αφήσει τις στιγμές του αυτές σαν καλή συντροφιά αυτών που θα φέρει το 2008. Όσο για τις κακές του στιγμές… ας φύγουν και αυτές μαζί του αφήνοντάς μας μόνο την ανάμνηση της πικρής γεύσης (έτσι για να μη τις ξαναδοκιμάσουμε).

Όσο για τον νέο… μακάρι να είναι ωραίος!!! (σύμφωνα με το γνωστό άσμα)
Να έχει υγεία, χαρά, επιτυχίες και γενικώς ότι χρειάζεται ο καθένας μας για να είναι ευτυχισμένος.

Με άλλα λόγια και για να μην τα πολυλογώ…

ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΑ!!!

Blog action day? Να μια ιδεά... Σκουπιδοφόρος!!

Επάνω στην ώρα...

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουνα ότι έχω καιρό να γράψω κάτι στο blog μου και σήμερα ανόιγω την τηλεόραση και μετά από λίγο zapping ... oupsss τι ειναι αυτό? Blog action day? Γράψτε σήμερα κάτι για το περιβάλλον και γραφτείτε...

Ωραία λοιπόν... να τι σκεφτηκα οση ώρα άκουγα διάφορα στην TV που πάιζει ακόμα.

Μέσα στο zapping άκουσα και κάτι για νέα αυξηση του ΦΠΑ. Άσχετο? όχι... Γιατί να ανεβάζουμε φόρους όπως αυτον του ΦΠΑ και να μην φορολογήσεις τα σκουπίδια....

Όχι δεν έιναι παράλογο. Πριν από καιρό ένας Βέλγος φοιτητής μου είπε πως στην πόλη του κερδίζουν χρήματα (από τα δημοτικά τέλη) μέσω της ανακύκλωσης. Βέβαια δεν μου εξήγησε με λεπτομέριες το σύστημα αλλά η ιδέα ήταν ότι όσο περισσότερα σκουπίδια πετούσαν τόσο περισσότερα δημοτικά τέλη πλήρωναν. Οπότε για να μειώσουν το βάρος των σκουπιδιών τους στέλναν στην άνακύκλωση ότι περισσότερο μπορούσαν.

Προσωπικά προσπαθώ τουλάχιστον να ανακυκλωνω το χαρτί μιας και οι υπόλοιποι κάδοι ανακύκλωσης έιναι λίγο δυσέυρετοι στη γειτονία. Έχω την εντύπωση μάλιστα πως λιγοστεύουν αντί να πληθαίνουν.

Τέλος πάντων η ιδέα έιναι απλή βρομίζεις το περιβάλλον σου? Πλήρωσέ το.
Ακουγετε τρελό αλλά για σκεφτείτε το... Αν αντι για 1 είχαμε 3-4 κάδους σε κάθε γωνιά και με κάποιο τρόπο μπορούσες να αποδείξεις πόσα σκουίδια πετάς? Δε θα σας οδηγούσε να την κάνετε (την ανακύκλωση)? Όλοι μας κρύβουμε έναν τσιγκόυνη μέσα μας. Δε θα θέλαμε να πετάμε τζαμπα χρήματα στα σκουπίδια....εεε??

Ζορικο αλλά έτσι και βρεθεί ο "μάγκας" δήμαρχος που θα το κάνει.... έχει την ψήφο μου εφ' όρου ζωής.

Για περισσότερα πράσινα θεματάκια http://blogactionday.org/

Το κόμμα των... λευκών!

Όχι αυτό το post δεν έιναι ρατσιστικό!!! Γιατί το "λευκών" στον τίτλο δεν αναφέρεται σε χρώμα δέρματος αλλά... ψηφοδελτίου.

Δέιτε λοιπόν το παρακάτω blog και ενημερωθείτε!!!

http://lefko-2007.blogspot.com/

Πρωσοπικά το βρίσκω ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ιδέα να μείνουν μερικα έδρανα άδεια στη βουλή... έτσι για αρχή!!! Αυτό ίσως να έιναι τελικά μια πραγματική διαμαρτυρία που θα ΑΚΟΥΣΤΕΙ... γιατι θα ΦΩΝΑΖΕΙ!!!

Εκλογές 2007...

Δεν ήξερα τι να γαρψω για αυτόν τον περίεργο προεκλογικό αγώνα και ξαφνικά βλέπω ένα email με θέμα "Εκλογές 2007" και to παρακάτω link...

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=750363

Αξίζει το κόπο... πιστέψτε με!!!

Enjoy!!!

Η ηρεμία των… ταξιτζήδων!!!

Έχω φτάσει στο αεροδρόμιο στο Πεκίνο και αφού πέρασα από τους συνηθισμένους ελέγχους και τα σχετικά κατευθύνομαι στην έξοδο να πάρω ταξί για το ξενοδοχείο.

Πρώτο σοκ… η ουρά από κόσμο που περιμένει στη στάση μοιάζει ατελείωτη και σχεδόν κανένα ταξί στον ορίζοντα!!! Μέχρι να μπούμε στη σειρά οι τέσσερις λωρίδες του δρόμου έχουν γεμίσει με ταξί που παίρνουν τον κόσμο και 5-6 τύποι με στολή (μάλλον του αεροδρομίου) τα κατευθύνουν στην κατάλληλη θέση για να πάρουν τους πελάτες. Μετά από 10 λεπτά αναμονής στην τελικά όχι και τόσο τεράστια ουρά αφού ήταν χωρισμένη στα τέσσερις μικρότερες έρχεται και η σειρά μου. Ήξερα πως για να πετύχεις ταξιτζή που μιλάει αγγλικά πρέπει να κάνεις την προσευχή σε Θεό, Αλλάχ, Βούδα και Τάο μαζί οπότε κατάλληλα εξοπλισμένος με το χαρτάκι που έγραφε το όνομα του ξενοδοχείου στα κινέζικα μπαίνω στο ταξί και ο οδηγός με τη βοήθεια και του υπαλλήλου του αεροδρομίου δείχνει ότι κατάλαβε που πάμε.

Ξεκινάμε!!!

Μετά το μικρό μποτιλιάρισμα στα διόδια… καταλαβαίνεις αμέσως ότι έχεις να κάνεις με τεράστια μεγαλούπολη αφού το αμάξι κινείται συνήθως σε δρόμου με 4 λωρίδες ανά ρεύμα.

Αλλά το θέμα είναι άλλο. Το πώς κινούνται σε αυτές τις λωρίδες? Σε αυτό μοιάζουμε εν μέρει με του κινέζους…. οι αλλαγές γίνονται με βάση το ποια λωρίδα μας συμφέρει και για να ανάψουμε φλάς πρέπει να έρθει η συντέλεια του κόσμου!!!

Παρόλα αυτά ο ταξιτζής που επίσης οδηγεί με το ίδιο τρόπο ποτέ δεν νευριάζει!!! Ποτέ δεν φωνάζει!!! Για την ακρίβεια ούτε καν δείχνει να ενοχλείτε όταν κάποιος πετάγεται ξαφνικά μπροστά του στα καλά καθούμενα!!! Επίσης καμία ενόχληση όταν μπλέκει σε μποτιλιάρισμα!!! Η όταν πέφτει σε καμία λακκούβα !!!(και σ΄ αυτό οι δρόμοι τους μας μοιάζουν κάτι λίγο ίσως και λόγω ολυμπιακών έργων) Γενικώς καμία ενόχληση για τίποτα!!!

Συμπέρασμα πρώτο αν οι έλληνες ταξιτζήδες οδηγούσαν στο Πεκίνο τα τραγούδια του ραδιοφώνου θα αντικαθιστούνταν από το συνεχές βρίσιμο και τις φωνές τους. Για την ακρίβεια όχι μόνο οι ταξιτζήδες αλλά όλοι μας κάπως έτσι θα ήταν!!!

Για να μην πολυλογώ… αυτό που θέλω να επισημάνω όχι μόνο για τους ταξιτζήδες αλλά γενικότερα για τους κινέζους είναι η απίστευτη ηρεμία που τους διακρίνει. Δεν τσατίζονται… δεν νευριάζουν… δε μαλώνουν… και γενικώς εμπνέουν μια ηρεμία και χαλάρωση που αργά η γρήγορα περνάει και στον επισκέπτη.

Τώρα το που οφείλεται αυτό δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αλλά μέχρι στιγμής έχω 3 εξηγήσεις.

1. Η φιλοσοφία και θρησκεία τους: Λένε πως ο Βούδας είναι συνήθως χοντρός και γελαστός στα αγάλματα που απεικονίζεται γιατί μαζεμένα στην κοιλιά του είναι όλα τα καλά και τα κακά που έχει περάσει στη ζωή του. Χαμογελάει δε, όχι μόνο από τα καλά αλλά γιατί ξέρει πως όλα τα κακά που πέρασε τον βοηθούν να γίνει καλύτερος άνθρωπος.
2. Ο τρόπος ζωής τους: Στις βόλτες μου στα πάρκα, στις λίμνες της πόλης είδα πολλές οικογένειες, παιδιά, ζευγάρια, παππούδες, γιαγιάδες και γενικώς κόσμο όλων των ηλικιών να κάνει βόλτες και να απολαμβάνει στιγμές ηρεμίας, χαλάρωσης γυμναστικής και παιχνιδιού. Ίσως είναι ένας τρόπος εκτόνωσης πάντως σίγουρα είναι τρόπος ζωής. Και σίγουρα συμβάλει σε αυτή τους την ηρεμία.
3. Ο φόβος του καθεστώτος: Περισσότερο υποψία λόγου παρά λόγος αλλά τέλος πάντων. Υποψιάζομαι λοιπόν πως η ιστορία όλων αυτών των αυταρχικών καθεστώτων της αυτοκρατορίας και του αυστηρού κομμουνισμού μετέπειτα έχει αφήσει σημάδια. Ο κόσμος μπορεί να μην εκδηλώνεται και να μην αντιδρά έντονα σε διάφορες καταστάσεις λόγω φόβου του τι μπορεί να τους συμβεί μετά. Έχουμε πει πως ακόμα ισχύει η θανατική ποινή αν και τα πράγματα είναι σίγουρα πιο πολιτισμένα και ελεύθερα από παλαιότερες εποχές.

Μετά από όλη αυτή την ανάλυση έχω την εντύπωση πώς όλα παίζουν το ρόλο τους… μικρό ή μεγάλο. Το θέμα όμως είναι η απίστευτη ηρεμία τους που πραγματικά μερικές φορές ζήλεψα. Δε λέω… καλό το μεσογειακό ταμπεραμέντο αλλά καμιά φορά θα μπορούσαμε να παίρνουμε και κανένα μάθημα από άλλους πολιτισμούς. Έτσι για αλλαγή.

Τιμωρία ή… κίνητρο?

Θα ξεκινήσω με αφορμή τη φωτογραφία με τον τοίχο των 9 δράκαινων στην απαγορευμένη πόλη. Υπάρχει λοιπόν εκεί ένα από τα 270 κεραμικά πλακάκια το οποίο είναι άβαφο. Ο θρύλος λοιπόν λέει πως ένας εργάτης κατά τις εργασίες κατασκευής έσπασε το συγκεκριμένο πλακάκι, και επειδή δεν ήθελε να μαθευτεί και να χάσει τη ζωούλα του… (ακόμα και σήμερα ισχύει η θανατική ποινή) έφτιαξε ένα πλαστό. Μόνο που δεν υπήρχε αρκετός χρόνος να το βάψει και το βάλανε όπως-όπως άβαφο.

Η ιστορία στην Κίνα (είμαι ακόμα επηρεασμένος από το ταξίδι) είναι γεμάτη από παρόμοιες ιστορίες. Λένε ότι όταν χτίζονταν το σινικό τείχος για κάθε νέο κομμάτι πήγαινε ένας υπουργός της κυβέρνησης και έκανε έλεγχο ρίχνοντας ένα βέλος. Αν αυτό περνούσε το τείχος τότε το κομμάτι ξαναφτιάχνονταν από την αρχή και σκότωναν και μερικούς από τους εργάτες… έτσι για παραδειγματισμό.

Εδώ λοιπόν κολλάει το ερώτημά που έχω σαν τίτλο? Τιμωρία ή κίνητρο? Το συμπέρασμα είναι πως η μεγάλη τιμωρία είναι σοβαρό κίνητρο για να κάνει κάποιος καλά την δουλειά του. Εφόσον πάντα υπάρχει ο σωστός και αυστηρός έλεγχος. Για σκεφτείτε για παράδειγμα τι θα συνέβαινε αν για κάποιους από αυτούς τους «επαγγελματίες» κάθε επαγγέλματος που βλέπουμε να επιβιώνουν εις βάρος των υπολοίπων τους τιμωρούσαμε παραδειγματικά π.χ. με το να μη μπορεί να ξαναδούλεψει στο συγκεκριμένο επάγγελμα? Πιάνεις π.χ. το ταξιτζή να σε γδέρνει επειδή νομίζει ότι είσαι ξένος τουρίστας… δεν τον ξαναφήνεις να πιάσει τιμόνι ούτε για να πάει στο περίπτερο.

Σαφώς και δεν μ’ αρέσει η άποψη αυτή της σκληρής τιμωρίας αλλά μήπως… (λέω μήπως???) με την σχετική ατιμωρησία που επικρατεί σήμερα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο? Έχουμε φτάσει στο σημείο του… «Εκεί όποιος κλέβει του παίρνουν το κεφάλι και ‘δώ όσο περισσότερα κλέψεις τόσο πιο μεγάλος ήρωας γίνεσαι»??? Αν ναι τότε ίσως η λύση χρειάζεται να είναι ακραία.

Μήπως λοιπόν να αλλάξουν τα… «κίνητρα»?

Φαγητό στο Πεκίνο...

Πιστεύω πάντα πως το φαγητό είναι αναπόσταστο κομμάτι της κουλτούρας και του πολιτισμού ενός λαού και ενός τόπου. Γι αυτό το λόγο δε θα μπορούσα να πάω στο Πεκίνο και να μη δοκιμάσω κινέζικη κουζίνα. Και τι δεν είδαν τα μάτια μου… και τι δεν δοκίμασε το στόμα μου… και τι δεν μύρισε η μύτη μου.

Να ξεκινήσω λοιπόν από το περίφημο πιάτο της πάπιας Πεκίνου και το κορυφαίο εστιατόριο Quanjude Roast Duck, διάσημο για την πάπια του ανά την υφήλιο. Μέχρι και ο Φιντέλ Κάστρο έχει δειπνήσει εδώ. Η πάπια λοιπόν είναι μια ολόκληρη ιεροτελεστία από την αρχή μέχρι το τέλος. Έρχεται ο μάγειρας ντυμένος σαν χειρούργος με γάντια μάσκα καπέλο κτλ και αρχίζει να πετσοκόβει φέτες-φέτες την ψημένη πάπια που γυαλίζει από την μαρινάδα προφανώς. Έπειτα οι φέτες έρχονται στο τραπέζι και εκεί αρχίζει ο 2ος γύρος. Παίρνουμε το φύλο ρυζιού και αρχίζουμε να βάζουμε μέσα πάπια, αγγουράκια, πρασάκια, σκορδάκια και πάνω από όλα αυτήν την υπέροχη γλυκόξυνη σάλτσα. Τα τυλίγουμε σε στυλ περίπου σαν τον… ελληνικό γύρο και να σου η νοστιμιά.
Εκτός από πάπια όμως μπορείς να φας του κόσμου τα καλά και όλα με υπέροχες σάλτσες. Το ρύζι είναι πάντα εκεί σαν συνοδευτικό, είτε βραστό είτε τηγανιτό με αυγά (Υπέροχο) και αν τα καταφέρεις με τα ξυλάκια αρχίζεις να νοιώθεις ντόπιος. Τι να πρωτοθυμηθώ… χοιρινό με λαχανικά, περιστεράκια, κοτόπουλο με καλαμπόκι και άλλα ψιλοκομμένα λαχανικά και γενικώς ότι τραβάει η όρεξή σου. Αρκεί πάντα να έχεις ανοιχτό μυαλό και στομάχι γιατί ανάμεσα στα ωραία μπορεί πάντα να παραμονεύει μια…. πικάντικη μέδουσα.
Τέλος τα περίεργα της οδού “Dong an men”. Το σλόγκαν εδώ… «Ό,τι κινείται τρώγεται» και δει σε σουβλάκι. Σουβλάκι φίδι, σκορπιός, ακρίδα, ιππόκαμπος, μεταξοσκώληκας, αμελέτητα και αστερίας είναι τα highlight. Για ξεδίψασμα καρύδα η κινέζικο τσάι!!! Όλα αυτά σε μια βόλτα 10 λεπτών αρκεί να αντέχετε την μυρωδιά που σε μερικά σημεία είναι άκρως αποτρεπτική!!! Προσωπικά δοκίμασα ένα κομμάτι σουβλάκι φίδι και λίγο από μεδούλι αστερία.

Σινικό τείχος!!!

Λένε πως είναι ο μεγαλύτερος αμυντικός μηχανισμός που χτίστηκε ποτέ και αν το σκεφτεί κανείς ένας τείχος 6000 χιλιομέτρων για προστασία των συνόρων μιας αυτοκρατορίας δεν είναι και λίγο πράγμα.

Το σινικό τείχος μιλάει πρώτα απ΄ όλα με αριθμούς… 6000 χιλιόμετρα μήκος, πύργοι ανά 200 με 100 μέτρα άρα… περίπου 25000 πύργοι και 5 άτομα σε κάθε έναν σε περίοδο ειρήνης… σημαίνει ένας στρατός 125000 μόνο για τις περιόδους ειρήνης. Επίσης βοηθούσε στην γρήγορη επικοινωνία και ειδοποίηση σε περίπτωση κινδύνου με τον καπνό από πύργο σε πύργο. Αλλά ο μύθος ότι είναι απόρθητο είναι απλώς μύθος. Βοηθούσε όμως το ηθικό ενός τεράστιου λαού.

Εκτός από τους αριθμούς όμως μιλάει και από μόνο του. Ανεβοκατεβαίνει στις κορυφές των βουνών σαν δράκος και όπου και να σταθείς ή θέα σου κόβει την ανάσα. Η ανάσα επίσης κόβεται και μόνο με το να διαβείς το τείχος σε μερικά σημεία του όπως αυτό που ανεβήκαμε. Είναι τόσο απότομο και ανηφορικό που πραγματικά σου βγαίνει η γλώσσα.

Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο να απολαύσω αυτό το θεόρατο δημιούργημα. Μόνο μιάμιση ώρα «γυμναστική» δε μου έφτασε. Θα θελα αν μπορούσα να ανέβω ακόμα πιο ψηλά, να ανακαλύψω ακόμά πιο πολλά σημεία του. Δεν πειράζει όμως. To μπλουζάκι και μόνο με το «I climbed the Great Wall» τα λέει όλα για το πώς νιώθω.

Απαγορευμένη πόλη.

Με διαφορά μιας μέρας θα περιγράψω την εμπειρία της επίσκεψης στην απαγορευμένη πόλη.


Μπαίνοντας δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε περιμένει και βλέπεις κάποια μικρά δείγματα κηπουρικής...


Προχωράς λοιπόν και μετά απο 15 λεπτά περιήγησης αρχιζεις να έχεις κάποια σημάδια αποπροσανατολισμού. Τεράστιοι διάδρομοι και πίσω απο τους τείχους παλατάκια και παλατάκια που μοιάζουν το ένα με το άλλο και το καθένα για διαφορετικό σκοπό... Το ένα π.χ. για τον αυτοκράτορα και τις παλακίδες... το άλλο για την αυτοκράτειρα... το άλλο για υπνοδωμάτιο... κτλ.


Και μετά τα πρώτα 6 δυτικά παλάτια... το πρώτο σοκ...Τρία παλάτια με μεγάλες άιθουσε μονο με 1 θρόνο!!!

Πανικός και σπρωξίδι για μια φοτογραφία και 1 λεπτό θέας μέσα στα κτίρια...

Και ξανά στην ηρεμία.
Ο αυτοκρατορικός κήπος που ακολουθεί προκαλεί θαυμασμό με τα περιέργα δέντρα που δένονται μαζί... τα υπέροχα τοπία και πάνω από όλα τους απίθανους βράχους που ο αυτοκράτορας ανέβενε με τις ερωμένες για να εμπνευστεί και να γράψει ποιήματα!!!

Εδώ που τα λέμε το τοπίο σίγουρα εμπνέει!!!

Τα ανατολικά 6 παλάτια που ακολουθούν τα προτειμούσε άλλος αυτοκράτορας και προκαλούν πάλι μια μια άισθηση αποπροσανατολισμού... (ας είναι καλά οι χάρτες και οι αυτόματοι οδηγοί).

Έπειτα, λίγο πιο άνατολικά σε ένα ακόμα σύμπλεγμα παλατιών... πιο μεγάλα αυτη τη φορά και με τεράστιες αυλές!!! (Αυτά τα έχτεισε και τα προτειμουσε ένας αλλός αυτοκράτορας). Τα εντυπωσικά στοιχεία εδώ, ο τοίχος των 9 δράκαινων που συμβολίζουν ευτυχία και καλοζωία με τα εκατοντάδες χρωματιστά άναγλυφα πλακάκια και το θέατρο για την όπερα της αυτοκράτειρας.

Και τέλος το μεγάλο δέος από τον όγκο, την καλιτεχνεία, και την έκταση των τελευτάιων παλατιών για τις ειδικές περιπτώσεις όπως ενθρονίσεις γενέθλια, πρωτοχρονιές κ.τ.λ.. Μόνο για ένα από αυτά (την μεγαλύτερη πέτρινη κατασκευή)πάνω από 200 τόνοι πέτρα μεταφέρθηκαν από τα βουνα... γλιστρόντας την όπως λένε σε πάγο τον χειμώνα!!!

Όλα αυτά σε 5 ώρες περιπλάνησης!

Και στο τέλος σκέφτεσαι. Τι μπορεί να κάνει ό ανθρωπος για να επιδείξει την εξουσία του και να δώσει να κατάλαβει ένας λαός δισεκατομυρίων ότι αυτός έιναι ο απόλυτος άρχων. Αν και νομίζω πως όλα αυτά έγιναν μόνο και μόνο επειδή το αυστηρό καθεστώς της μοναρχίας απαιτούσε την εκπλήρωση οποιασδήποτε επιθυμίας του αυτοκράτορα ακόμα και αν αυτός ήταν ό πιο τρελλός του κόσμου.

Όπότε η απάντηση στην ερώτηση "γιατί όλο αυτό?"... απλά γιατί μπορούσαν.

Αεροδρόμιο dubai

Μπορεί να «ανεβάζω» αυτές τις γραμμές με διαφορά κάποιων ωρών αλλά δεν άντεχα να μη καταγράψω live αυτή την εμπειρία.

Βρίσκομαι λοιπόν στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι και γράφω αυτό το κείμενο κάτω από έναν… φοίνικα!!!

Αν δε με πιστεύετε δείτε και την εικόνα που ακολουθεί.

Όχι δεν έχουν μείνει στα μέσα οι εργασίες του αεροδρομίου αφήνοντας το μισό έρημο μισό αεροδρόμιο. Οι άνθρωποι εδώ καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν με το καλώς ήρθες….


Έχουν λοιπόν φυτέψει (αν το πιστεύετε) φοίνικες ΜΕΣΑ στο διάδρομο του αεροδρομίου. Πηγαίνεις άνετος και ωραίος για την επόμενη πτήση και λες δε κάνω και καμία στάση μήπως και μου πέσει καμία καρύδα να βγάλω τον επιούσιο?

Έτσι λοιπόν σκέφτηκα και εγώ και να σου ένα καθισματάκι κάτω από έναν φοίνικα ελεύθερο. Το έπιασα και απολαμβάνω τη σοκολατίτσα των Starbucks που θα τα βρεις όπου και αν πας πλέον.


Αυτά προς το παρόν….τα λέμε αργότερα.

ΑΑΑΑ και κάτι ακόμα… το είχα ακούσει νομίζω κάπου άλλά τώρα το είδα και με τα μάτια μου. Αυτό που βλέπετε δεν είναι ταμπέλα για τουαλέτες αλλά για «τζαμί» γιατί εδώ όταν έχεις φάει του κόσμου την καθυστέρηση θα ρίξεις μια προσευχούλα στον κατάλληλο μέρος και ο καλός Αλλάχ θα βάλει το χεράκι του να πετάξεις.



Περρισότερες φωτόγραφίες στο...
http://picasaweb.google.com/chris.kourou

Ώρες προετοιμασίας...

Το να ετοιμάζεσαι για ένα ταξίδι έιναι πάντα ευχάριστη διαδικασία.

Το να ετοιμαζεσαι όμως για ταξίδι σχεδον στην άλλη ακρη της γής και δει στην Κίνα κάνει τη διαδικασία ακόμα πιο ευχάριστη.

Μπορεί βέβαια να έιναι ταξίδι "επαγγελματικό" μιας και είναι σε συνέδριο αλλά αυτό δε με πτοεί καθόλου. Το να γνωρίζεις και μόνο ένα λαό που έχει μία απο τις μεγαλύτερες ιστορίες του κόσμου προκαλεί δέος και περιέργεια. Το να πηγαίνεις σε μνημεία και αξιοθέατα οπως το σινικό τείχος και η απαγορευμένη πόλη που για άλλους αποτελεί όνειρο ζωής είναι ακόμα πιο συναρπαστικό...!!!

Γι αυτό λοιπόν μέινετε συντονισμένοι...

Ελπίζω να βρώ το χρόνο να σας ενημερώσω από εκεί αλλά σε κάθε πείπτωση τα επόμενα post θα έιναι σε κλίμα ... κινέζικο!!!

Προς το παρόν λοιπόν...
再見 (ζαι τσιεν)....
ή επι το ελληνικότερον.... Γεία σας!!!

Εύκολα θέματα και δύσκολοι φοιτητές.

Τις μέρες που πέρασαν (μέρες εξεταστικής) ήρθα αντιμέτωπος επανειλημένως με ένα χρόνιο θα μπορούσα να πω αίτημα των φοιτητών. (Το είχα και εγω σαν φοιτητής αλλα πάντα γνωριζα οτι δεν θα πραγματοποιηθεί). Εύκολα θέματα.

Ξέρω πως μάλλον και οι φοιτητές που μου το ζητούσαν δεν ήλπιζαν επίσης να συμβεί. Είναι μέρος του ¨παιχνιδιού" όπως οι διαμαστυριες των παικτων στο διαιτητη σε καθε σφύριγμα φαουλ.

Αυτό που ομώς θέλω να αναφερθώ είναι όχι τόσο το αίτημα όσο η αντιμετώπιση απέναντι στις εξετάσεις γενικότερα. Προσωπικά όποτε πήγαινα σε εξετάσεις δεν πήγαινα με τον στόχο του 5 (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις). Ποτέ μου δεν διάβαζα για το 5. Ο στόχος μου ήταν πάντα το 10. Νομίζω πως έιναι ξεκάθαρη η διαφορά του να διαβάζεις για το 5 και για το 10. Άλλο το να διαβάζεις μόνο τα sos και άλλο να ξετινάζεις το βιβλίο (για τα θεωριτικά) ή τις ασκήσεις (για τα εργαστηριακά). Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα μπορεί να έκανα και επιπλέον ασκήσεις καθαρά και μόνο από ψώνιο αλλά αυτό έιναι άλλο θέμα. Αυτό το 10 μπορεί άλλες φορές να ήταν δύσκολο και άλλες έυκολο αλλά οι περισσότεροι φοιτητές ξέρουν τι ζητάει κάθε μάθημα και καθηγητής. Πρωσοπικά ήξερα πριν καν ξεκινησει το εξάμηνο (ας είναι καλά οι παλαιότεροι φοιτητές και τα "κουτσομπολιά" του διαδρόμου) αν έιναι εύκολο η δύσκολο και το αντιμετώπιζα κατάλληλα.

Θέλω λοιπόν να καταθέσω την παρατήρηση μου για τις εξετάσεις και τους φοιτητές σήμερα. Δυστυχώς βλέπω πως όλο και περισσότεροι διαβάζουν για το 5. Κάνουν ένα απλό πασσάλειμα απλώς για να περάσουν το μάθημα χωρίς να ενδιαφέρονται να μάθουν κάτι πραγματικά απο αυτό. Αυτό θα μπορούσα να το δεχτώ αν το μάθημα που διαβάζεις είναι περιφερειακό ή εν μέρει άχρηστο όταν θα βγείς στην αγορά εργασίας. Δυστυχώς όμως το ίδιο συμβαίνει και σε μαθήματα ουσιώδη και σημαντικά για έναν επαγγελματία του χώρου, σε μαθήματα δύσκολα όπως θα τα χαρακτήριζα σαν φοιτητής. Και αυτό που θλίβει πραγματικά έιναι ότι πλέον πρέπει να ψάχνουμε με το φανάρι για τους "πορωμένους" με το αντικείμενο που σπουδάζουν.... αυτούς που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ενδιαφένται.

Πολλοί μπορεί να έιναι οι λόγοι για αυτό το φαινόμενο και δεν θα κάτσω να τους αναλύσω ούτε ασχοληθώ. Απλώς θέλω να καταθέσω την θλίψη μου για το γεγονός και να παροτρυνω όσους έχουν αυτή την στάση να το ξανασκεφτούν. Μήπως τελικά το να πάρεις ένα πτυχίο με 5 ισοδυναμεί με το να μη πάρεις καθόλου πτυχίο? Αν δεν αγαπάς αυτό που σπουδάζεις και βλέπεις τα μαθήματα ουσίας σαν αγγαρείες τότε πως περιμένεις να αγαπήσεις άυριο την δουλεία σου και να πετύχεις σε αυτή? Πως περιμένεις να βρεις δουλεία σε ένα επάγγελμα που πραγματικά δεν αγαπάς? Η απάντηση έιναι πως μάλλον πρέπει να συνεχίσεις την αγγαρεία για μια ζωή...

Αυτο πραγματικά θέλεις???

Ουίσκι... μια σκωτσέζικη ιστορία.

Αυτό το post έιναι λίγο καθυστερημένο...

Κανονικά θα έπρεπε να γραφτεί μια βδομάδα νωρίτερα που η εμπειρία του "Whisky Festival" ήταν πρόσφατη. Αλλά τέλος πάντων ξέρετε τι λένε... κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Ήταν λοιπόν το προηγούμενο Σάββατο το απόγευμα όταν βρέθηκα σε ένα ωράιο ζεστο μικρό (σχετικά) χώρο για τι άλλο από μια ξενάγηση - περιπέτεια στον χώρο των ουίσκι. Όφείλω να ομολογήσω πως το ουίσκι για μένα ήταν απλώς ένα ακόμα ποτό μέχρι που πήγα στη Σκοτία για ένα χρόνο επισκέφθηκα 2-3 αποστακτήρια και άρχισα να το βλέπω από άλλη οπτική γωνία. Για να μην πολυλογώ πιστεύω πως τελικά άν είναι μερικά πράγματα που μου έχουν μείνει σαν "κουσουρι" από κει το ένα έιναι σίγουρα να εκτιμώ και να απολαμβάνω ένα καλό malt.

Και ποιο καλύτερο μέρος από αυτό το μικρό χώρο στο ξενοδοχείο Daios το περασμένο Σαββατο με ανοικτές δεκάδες εμφιάλώσεων για όλα τα γούστα. Το καλό ουίσκι έιναι διαφορετικό για το ν καθένα όπως το καλό κρασί κτλ. κτλ.. Προσωπικά λοιπόν λατρεύω τα ουίσκι της κατηγορίας "Isla" που προέρχονται από αποστακτήρια ενός μικρού νησιού στη δυτική πλευρά της Σκοτίας. Κι αυτό γιατί έχουν ένα έντονο "καπνιστό" άρωμα από τον καπνό που ξεραίνει το κριθάρι στα πρώτα στάδια της διαδικασίας.

Τέλος πάντων θα σας δώσω μερικές προτάσεις ή μάλλον θ αναφέρω αυτά που ξεχώρισα από όλο αυτό τον πανικό εκεί πέρα.

Glecoyne 12 ετών: Δεν είναι καπνιστό αλλά με το που το δοκίμασα έμεινα με μια έκφραση θαυμασμού και μετά ούτε που κατάλαβα πως κατέβηκε.

Isle of Jura Superstition: Ελαφρώς καπνιστό και από έναν ιδιαίτερο τόπο... το νησάκι Jura είναι το μόνο στη βόρειο-δυτική Σκοτία με φοίνικες στις ακτές του!!! (Εξ αιτίας του ρεύματος του κόλπου που καταλήγει στην περιοχή)

Bowmore 15 ετών : Έχω ήδη δοκιμάσει το 12αρι που είναι τυπικό Isla αλλά το 15αρι δεν πάει παρακάτω. Καπνιστό μεν αλλά πολύ πιο ομαλό και γεμάτο σε γεύση.

Benriach 10ετών : Εδώ πραγματικά έπαθα πλάκα... Ουίκσι της περιοχής Speyside αλλά δεν μοιάζει καθόλου με αυτής της κατηγορίας. Αρκετά καπνιστό τόσο που να το μπερδεύεις με Isla αλλά και πλούσιο σε διάφορες άλλες γεύσεις.

Τέλος το δυνατό...
Peat Monster : Αυτό είναι μείγμα από διάφορα malt και το όνομα τα λέει όλα. Πραγματικά "τερατώδες".

Μεχρι το επόμενο... ποτήρι
Enjoy!

OPENING στις 16 Απριλίου

Ε ναι λοιπόν μετά από τις διακοπές των Χριστουγέννων, 1 βδομάδα μαθημάτων κάτι λίγους μήνες καταλήψεων και τις διακοπές του Πάσχα το μεγάλο γεγονός έφτασε!!!
Στις 16 Απριλίου ξεκινάμε και πάλι τα μαθήματα στο ΤΕΙ.
Και το καλύτερο δεν το ακούσατε ακόμα… συνεχίζουμε ή μάλλον αρχίζουμε με εξετάσεις (ή στην καλύτερη των περιπτώσεων με 1 τελευταίο μάθημα και μετά εξετάσεις).

Εδώ λοιπόν έρχεται το σημείο όπως πάντα του προβληματισμού. Τι σόι εξεταστική θα είναι αυτή όταν οι φοιτητές θα κληθούν να γράψουν πάνω σε ύλη που διδάχθηκαν… πέρσι?

Μάλλον καταδικασμένη εκ των προτέρων. Γιατί και ο πιο επιεικής των καθηγητών με τα πιο εύκολα των θεμάτων δεν θα μπορεί παρά να τραβάει τα μαλλιά του με αυτά που θα βλέπει στα γραπτά. Καταλήγω λοιπόν στο εξής βαθύτερο ερώτημα απολογισμού μετά από 2 και κάτι μήνες καταλήψεων. Ποιον ωφέλησαν τελικά? Ποιος κέρδισε από όλη αυτή την ιστορία?

Σίγουρα όχι οι φοιτητές και αυτό αποδεικνύεται από πολλές πλευρές

• Κατ’ αρχήν το κλείσιμο του εξαμήνου που έρχεται με μια επερχόμενη κατεστραμμένη εξεταστική.
  
• Δεύτερον με το κατεστραμμένο εκ των πραγμάτων επόμενο εαρινό εξάμηνο το οποίο ούτε τον απαραίτητο χρόνο έχει να ολοκληρωθεί κανονικά άλλα ακόμα και αν το βρει όπως φαίνεται από προτάσεις για συνέχισή του μετά το Σεπτέμβριο θα είναι επίσης κατεστραμμένο.
  
• Και τρίτον ο στόχος του πολύμηνου αυτού αγώνα (δηλαδή το να μη περάσει το νομοσχέδιο) δεν έχει επιτευχθεί.
  

Τελικά σκέφτομαι τους φοιτητές που έβλεπα στις τηλεοράσεις να ωρύονται κατά του νόμου που τίποτα σωστό δεν είχε (αυτό το έχω αναλύσει νωρίτερα στα περί διαλόγου) και να λένε πως αξίζει τον κόπο το χαμένο εξάμηνο. Τι θα απαντήσουν τώρα όταν τους ρωτήσουν οι υπόλοιποι φοιτητές αν άξιζε τον κόπο?
Μα θα σου πουν όταν κάνεις έναν αγώνα ποτέ δεν ξέρεις το αποτέλεσμα εκ των προτέρων και μπορεί να είχαμε κερδίσει κτλ. κτλ.

Αλήθεια? Δεν ξέρεις εκ τον προτέρων το αποτέλεσμα όταν βλέπεις πως η ψήφιση είναι σίγουρη (λόγω κομματικών γραμμών και πειθαρχίας)? Ή μήπως δεν ξέρεις το αποτέλεσμα ακόμα και μετά την ψήφιση του νόμου όταν συνεχίζεις τις καταλήψεις ακόμα και τότε? Αφού ο νόμος των μέσων και της επικαιρότητας θέλει ένα θέμα να μην μπορεί να μείνει στο πρωτοσέλιδο για πάνω από 3 με 4 βδομάδες… τι ελπίζεις? Αφού βλέπεις πως οι δημοσκοπήσεις και η κοινή γνώμη δεν πείθεται… τι περιμένεις? να αλλάξει από μόνη της άποψη?

Μήπως τελικά μια διαφορετική αντιμετώπιση και προσέγγιση του θέματος με μια πιο διαλλακτική στάση χωρίς ακρότητες θα έπειθε καλύτερα? Μήπως τότε θα είχες περισσότερες και πιο σίγουρες πιθανότητες αν όχι για καλύτερο αποτέλεσμα? Σίγουρα πάντως θα είχες κερδίσει περισσότερο τον κόσμο… και όταν βλέπεις πως η κυβέρνηση σύρεται πίσω από της δημοσκοπήσεις θα είχες ένα επιπλέον όπλο με το μέρος σου… Τη γνώμη του κόσμου!!!

Σε τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι πάντα το παραμύθι που μου έλεγαν μικρό… Εκείνο με τον ήλιο και τον αέρα που μάλωναν για το ποιος θα καταφέρει να βγάλει την κάπα του χωρικού. Ποιος κέρδισε τελικά? Αυτός που ήταν ήρεμος, καλός και μη βίαιος. Μάλλον κάποιος πρέπει να το πει και στους υπέρμαχους των καταλήψεων ώστε την επόμενη φορά να μπουν στον αγώνα με τα σωστά όπλα: Καλοσύνη, ηρεμία, επιχειρήματα (Πάνω από όλα) και χωρίς ακρότητες και βία. Αυτό πάντα φοβίζει τον άλλον και ακόμα περισσότερο η διαλλακτικότητα σου απογυμνώνει την αδιαλλαξία του άλλου όποτε κερδίζει και την κοινή γνώμη.

Πολλά είπα για σήμερα και ήρθε ή ώρα να το σταματήσω. Σκέφτομαι και γράφω λοιπόν για σήμερα τέλος.

Supermarket 2.0

Το supermarket του WEB 2.0!!!
Απίστευτη μεταφορά!!!

Οδηγός για τυφλούς?

Ο κανονικός τίτλος θα έπρεπε να ήταν...

Οδηγός για το πως να σκοτωθείτε κάνοντας βόλτα στην Β. Όλγας.

Όπως γνωρίζετε ο δήμος Θεσσαλονίκης πρόσφατα (ακόμα δεν τελείωσε) έστρωσε καινούρια πεζοδρόμια στην Β. Όλγας και ώς όφειλε έστρσε σε αυτά και μια σειρά ειδικά πλακάκια με 2 αυλάκια στη μέση σαν οδηγό για τους τυφλούς. Μόνο που αν κλείσε τα μάτια και τους εμπιστευθείτε... δείτε τι μπορεί να συμβεί!!!

Ακολουθούν κάποιες φωτογραφίες που ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα.

1η Υποψηφιότητα


Εντάξει δεν είναι και άσχημα ... κάποια στιγμή θα καταλάβεις οτι είσαι πλαϊ στα κολονάκια και θα μπεις πιο μέσα.

2η Υποψηφιότητα


Αν εξαιρέσουμε το καροτσάκι εσείς θα διαλέγατε να περνούσατε από εδώ? Αν δεν πέσεις πάνω στην κολόνα υπάρχουν πάντα και οι... ζαρτινιέρες!!!

And the winner is...


Μα καλά γιατί αυτή συγκεκριμένα? Για δείτε την και από μια άλλη οπτική γωνία...



Αναγνωρίσατε το κτίριο απέναντι από τον δρόμο?

ΝΑΙ έχετε δίκιο!!!

ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ Η ΣΧΟΛΗ ΤΥΦΛΩΝ!!!

Αν αυτό δεν αξίζει συγχαρητήρια τοτε τι?

Να σας δείξω τι...



Αυτό!

Ευτυχώς υπάρχει ελπίδα πως κάποια λάθη διορθώνονται!!!

Ψήφισμα για τη παγκόσμια αλλαγή κλίματος

Απλώς παραθέτω το link που μου ήρθε σήμερα με email και όσοι πιστοί προσέλθετε...

http://www.avaaz.org/en/climate_action_germany/tf.php

Μερικές φορές είναι ωραίο να νοιώθεις μέλος ενός μεγάλύτερου κόσμου απο αυτόν που νας απασχολεί καθημερινά με μικροπροβλήματα...

και είναι ακόμα πιο όμορφο να αισθάνεσαι πως συνεισφέρεις όπως μπορείς για να γίνει αυτός καλύτερος.

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.

Θα ξεκινήσω με κάτι που θυμάμαι από την Ιστορία στο σχολείο. Στην δημοκρατία της Αθήνας κάποτε επί Περικλή (αν θυμάμαι καλά) κάθε πολίτης ήταν υποχρεωμένος να έχει άποψη για τα κοινά.

Και μετά από αυτήν την σύντομη ιστορική αναδρομή θα έρθω στο σήμερα. Τη Δευτέρα θα γίνει μι νέα συνέλευση των φοιτητών (τουλάχιστον για τη ΣΤΕΦ του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης που με αφορά). Παρακολουθώντας τα αποτελέσματα των προηγούμενων συνελεύσεων όμως αρχίζω να προβληματίζομαι με ένα φαινόμενο άσχετο με τα αποτελέσματα των συνελεύσεων. Βλέπω το σύνολο των φοιτητών που ψηφίζουν να κυμαίνεται γύρω στους 500 - 600 φοιτητές κάθε φορά. Με έναν πρόχειρο (και αρκετά αισιόδοξο) υπολογισμό όμως των φοιτητών όλης της ΣΤΕΦ έχω την εντύπωση πως ο αριθμός των φοιτητών της πρέπει να είναι κάπου 5000.

Εδώ ξεκινάει ο προβληματισμός…
Αν ψηφίζει μόνο το 1/10 του πληθυσμού τα άλλα 9/10 που στέκονται? Τι σκέπτονται? Για ένα τέτοιο μείζων θέμα το οποίο τους αφορά δεν έχουν άποψη? Κι αν έχουν γιατί δεν την λένε?

Υπάρχει λοιπόν ένα κομμάτι που θέλω να ελπίζω είναι μειοψηφία δεν ενδιαφέρονται, δεν έχουν άποψη και έχουν αποδεχτεί πως στη ζωή τους θα συμβαίνουν πράγματα που θα αποφασίζουν άλλοι για αυτούς χωρίς αυτούς. Γι αυτούς και ακόμα περισσότερο για το γεγονός ότι είναι νέοι που σκέπτονται έτσι ΛΥΠΑΜΑΙ.

Υπάρχουν όμως και ένα μεγάλο κομμάτι (θέλω να ελπίζω) ατόμων που ενώ ενδιαφέρονται και έχουν άποψη βρίσκουν διάφορες προφάσεις και δικαιολογίες για να απέχουν. Θα εκθέσω μερικές:
• Γιατί να χάσω το χρόνο μου αφού ξέρω πως η άποψη μου δεν θα ακουστεί?
• Γιατί να χάσω το χρόνο μου ακούγοντας εκπροσώπους κολλημένους σε κομματικές γραμμές να τσακώνονται για θέματα άσχετα με αυτά μου μας καίνε?
• Είναι πολύ κουραστική η όλη διαδικασία. (Τόσες ώρες ορθοστασίας!!!)
• (Και τέλος μια δικαιολογία ειδικά για την περίσταση του ΤΕΙ…) Που να κατεβαίνω τώρα με τα λεωφορεία μέχρι το ΤΕΙ εφόσον δεν έχω μάθημα που να χρειάζεται να πάω?

Δε θα αναλύσω κάθε μια από της δικαιολογίες ξεχωριστά αλλά θα πω ένα πράγμα. Η δημοκρατία απαιτεί μικρές θυσίες από τον καθένα μας (σκέψη, ενασχόληση, ενημέρωση, συμμετοχή κ.τ.λ.). Και το να ακούσουνε άσχετους λόγους να δούνε κοκορομαχίες να κουραστούνε από τη ορθοστασία και να φάνε μερικές ώρες πήγαινε-έλα στο ΤΕΙ με τα λεωφορεία είναι οι ελάχιστες που μπορούν να κάνουν οι φοιτητές μας για να μη «Φοβούνται όλα αυτά που θα γίνουν γι αυτούς χωρίς αυτούς».

Και μόνο με αυτόν τον τρόπο η άποψη τους έχει την πιθανότητα να ακουστεί και… που ξέρουν ίσως και να υπερισχύσει?

Διάλογος να γίνεται...

Θα ξεκινήσω με μια ατάκα ενός φίλου σε ανύποπτο χρόνο πάνω σε μια συζήτηση μεταξύ σοβαρού και αστείου.

«Η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα και στην Ελλάδα πεθαίνει»

(Δεν ξέρω αν ήταν δικιά του έμπνευση ή τον έχει προλάβει κάποιος άλλος πριν, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα)

Ε λοιπόν αυτή η ατάκα στριφογυρίζει στο κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες με όλα αυτά που γίνονται στο χώρο της παιδείας… και δυστυχώς επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο!!!

Είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων πως η δημοκρατία έχει σαν θεμέλιο λίθο τον διάλογο. Διάλογος και δημοκρατία πάνε πακέτο!!! Όταν μιλάμε όμως για διάλογο εννοούμε διάλογο με επιχειρήματα και με καλή θέληση από όλες τις πλευρές να αποδεχτεί τυχόν λάθος απόψεις με ότι αυτό συνεπάγεται. Και εδώ έρχεται η φράση κλειδί που όλο και περισσότερο ακούγεται τελευταία «Προσχηματικός διάλογος». Με άλλα λόγια μονόλογος καμουφλαρισμένος ώστε να φαίνεται σαν διάλογος.
Σας θυμίζουν και εσάς κάτι?

Το παράδειγμα του διαλόγου για την παιδεία είναι χαρακτηριστικό. Από την μία ακούω εδώ και 2 χρόνια για τον διάλογο για την παιδεία για τον οποίο η κυβέρνηση (όποια παράταξη και να ήταν στην κυβέρνηση) θα παινευόταν. Από την άλλη υπάρχουν και αυτοί με για τον ένα ή τον άλλο λόγο λένε πως ο διάλογος ήταν προσχηματικός και γι αυτό αποχωρήσαν από αυτόν κ.τ.λ.

Λίγο πιο πάνω είπαμε πως ο σωστός διάλογος έχει επιχειρήματα και καλή θέληση από όλους τους συμμετέχοντες. Άρα ο καλύτερος τρόπος για αποδείξεις ότι ένας διάλογος είναι προσχηματικός είναι:
α) να προβάλεις τα επιχειρήματα και τις προτάσεις σου,
β) να ακούσεις τα επιχειρήματα και τις προτάσεις των υπολοίπων και
γ) να διαμορφώσεις εκ νέου προτάσεις και επιχειρήματα αποδεχόμενος τα αρχικά σου λάθη.

(Αυτά τα 3 στάδια μπορούν να επαναλαμβάνονται επ’ αόριστον αν μιλάμε για ένα διάλογο χωρίς σκοπό).

Αν τώρα εσύ παραδεχθείς τα λάθη σου και η απέναντι πλευρά πιστεύει πως έχει το αλάνθαστο του Πάπα και δεν αλλάξει τίποτα από τις αρχικές απόψεις και προτάσεις τότε έχεις όχι όλο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να βροντοφωνάξεις για τον προσχηματικό διάλογο.

Δυστυχώς όμως στην περίπτωσή μας και μιλώ ειδικά για την πολιτική στην χώρα η αρχή είναι μια: Οτιδήποτε δεν προέρχεται από το κόμμα που υποστηρίζουμε πρέπει να είναι εξ’ ολοκλήρου λάθος και γι αυτό δε το δεχόμαστε με τίποτα. Δεν θα αντιτάξουμε τα δικά μας επιχειρήματα… δεν θα δεχτούμε τις δικές μας λάθος απόψεις και προτάσεις…. και προς θεού δεν πρόκειται ποτέ να τις αλλάξουμε!!!

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα. Ήρθε το υπουργείο πριν 6 μήνες και έφερε μια πρόταση μετά από μακροχρόνιο όπως είπε διάλογο. Έταξε λοιπόν κάποια επιχειρήματα, κάποιες απόψεις και προτάσεις. Ζήτησε συμβουλές και απόψεις για να διορθώσει τα λάθη του. Κάποιοι τις είπαν… κάποιες ακούστηκαν… κάποιες μάλιστα έγιναν και αποδεκτές.

Από την πλειοψηφία αυτών όμως που φωνάζουν για τον προσχηματικό διάλογο το κυρίαρχο επιχείρημα - άποψη – πρόταση που άκουσα είναι «Πάρτε πίσω όλο τον νόμο γιατί δεν δεχόμαστε τίποτα» Μα είναι δυνατόν…!!! Όλα λάθος??? Όλα του νόμου στραβά??? Και εμείς??? Οι προτάσεις μας??? Όλες σωστές!!!

Μα ένα περίεργο πράγμα σε αυτή τη χώρα… (που γέννησε τη δημοκρατία) όλοι οι άλλοι έχουν άδικο και μόνο εμείς δίκιο. Εμείς μόνο κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια!!! Το αλάνθαστο του Πάπα... Αν δηλαδή ήμασταν καθολικοί ποιος Πολωνός και Γερμανός όλοι οι Έλληνες θα ήμασταν υποψήφιοι για το αξίωμα!!!

Επιστρέφω λοιπόν στην ατάκα… «Η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα και στην Ελλάδα πεθαίνει»

Τώρα που το ξανασκέφτομαι… μήπώς θα έπρεπε να την αλλάξουμε λίγο???

«Η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα και στην Ελλάδα τη δολοφονούμε καθημερινώς»

Γίναμε... "σκόνη"

Αν νομίζετε ότι θα σας πω για κάποια τραγική ήττα της ομάδας μου η κάτι τέτοιο... γελαστήκατε!!!

Η "σκόνη" λοιπόν παραπέμπει σε μια νέα πρωτοβουλία - πρωτόκολλο που σκοπεύει να παρουσιάσει το W3C... και το όνομα αυτού POWDER (ή αλλιώς ΣΚΟΝΗ επί το ελληνικότερο). Η ιδέα λοιπόν όπως φαίνεται ξεκάθαρα από την πρώτη πρόταση της σελίδας είναι να φτιαχτεί ένα πρωτόκολλο για τη δημοσίευση περιγραφών για πηγές στο WWW χρησιμοποιώντας μάλιστα τα ήδη υπάρχοντα RDF, OWL & HTTP.

http://www.w3.org/2007/powder/

DEJA VU!!!
Κάπου το έχω ξαναδεί αυτό το πρόβλημα...
ΑΑΑΑ ναι σωστά. Κάτι τέτοιο προσπαθούσαμε να κάνουμε κι εμείς με το Annotation Storage Server στο project μας. Ένα τρόπο επικοινωνίας μέσω HTTP με ένα μηχάνημα (αντίστοιχο των σημερινών web server) μόνο που αντί σελίδες θα μας επέστρεφε περιγραφές για σελίδες σε RDF!!! Για να το πούμε πιο απλά ένα κατά κάποιο τρόπο Semantic-Web server.

Και γιατί παιδεύεστε μωρέ? (Θα έλεγε κάποιος με τη πρώτη σκέψη.) Δεν παίρνεται ένα κανονικό web server να τον φορτώσετε με RDF αρχεία???? Και όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, γιατί με το web όπως το ξέρουμε σήμερα τα πράματα είναι απλά... φτιάχνεις μια σελίδα την ανεβάζεις κάπου και όποιος θέλει την βλέπει και τη διαβάζει. Τώρα αν εσύ στην σελίδα σου γράφεις ότι βλακεία σου κατέβει είναι στην κρίση αυτού που τα διαβάζει να τα δεχτεί ή να τα απορρίψει. Με το Semantic web όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.... Εδώ το ρόλο του κριτή θα πρέπει να τον έχει η μηχανή που ως γνωστών είναι άμυαλη. Άρα??? Πρέπει να την βοηθήσουμε.

Όταν λοιπόν εμείς διαβάζουμε μια σελίδα κρίνουμε αν είναι αξιόπιστη, υποκειμενική... καλή ή κακή τέλος πάντων. Διαμορφώνουμε ταυτόχρονα και άποψη για τον συγγραφέα της (έγκυρος, αντικειμενικός, υποκειμενικός κτλ.). Η μηχανή όμως που θα διαβάζει μια περιγραφή και θα τη χρησιμοποιεί προς όφελος του χρήστη δεν πρέπει να έχει άποψη? Δε πρέπει να γνωρίζει από που προέρχεται η περιγραφή? Για ποιο σκοπό έχει γίνει? Πόσο αξιόπιστη, σωστή, αντικειμενική κ.τ.λ είναι? Και ιδού το βασικό πρόβλημα. Ποίος μπορεί να κρίνει ποιες περιγραφές είναι καλές και ποίες όχι? Τι συμβαίνει αν όπως με το web κάποιος ανεβάζει αλλ' άντ’ άλλων περιγραφές? Και πάλι λοιπόν τελικός κριτής είναι ο χρήστης!!! Μόνο που τώρα οι μηχανές μπορούν να μαθαίνουν από τον χρήστη. Να ξέρουν πιάνων τις περιγραφές προτιμάει και θεωρεί έγκυρες ώστε να μην χάνεται μέσα σε ένα νέο συρφετό από περιγραφές. Επίσης ή δύναμη του δικτύου είναι ότι οι μηχανές μπορούν να μαθαίνουν και από άλλους χρήστες. Οι προτιμήσεις δηλαδή χρηστών σε μια περιγραφή του "Α" από μια περιγραφή του "Β" ή μια άλλη ανώνυμη θα μπορούσαν να τις προσδίδουν κύρος. Και κυρίως να προσδίδουν την ανάλογη βαρύτητα στον "Α" που παράγει την περιγραφή ώστε να προτιμάται και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις. Με άλλα λόγια το ερώτημα είναι θα μπορέσουν ποτέ να διαμορφωθούν δίκτυα αξιοπιστίας μέσω του Semnantic-Web ικανά να υποστηρίξουν και να βοηθήσουν της μηχανές ώστε με την σειρά τους να μας βοηθήσουν πραγματικά? Δεν ξέρω άλλα θέλω να πιστεύω πως κάποια μέρα ίσως και να γίνει....

Ουτοπία ή όχι πάντως είναι περίεργο συναίσθημα όταν συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν και άλλοι με τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς και μάλιστα οργανώνονται κιόλας για να δώσουν λύση... Νιώθεις μέλος μια παράξενης παγκόσμιας ομάδας μεταξύ γνωστών-αγνώστων που μπορεί να διαμορφώσει το μέλλον έστω και στο μικρό κομμάτι με το οποίο καταπιάνεται...