Είναι μια ακόμα από αυτές τις βραδιές που με πιάνουν που και που... και αρχίζω να σκέφτομαι διάφορα… από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο σημαντικά.
Σήμερα λοιπόν σκεφτόμουν το πώς αντιμετώπιζα διάφορα πράγματα παλιότερα και πώς σήμερα. Κα το πρώτο από αυτά που μου ήρθε στο μυαλό είναι το γράψιμο. Γράψιμο για εργασίες, για εκθέσεις, για δουλειά, για πλάκα, για … για … για…
Ε, μιας που σκέφτηκα το γράψιμο λοιπόν γιατί να μην τα γράψω κιόλας. Τον τελευταίο καιρό το γράψιμο έχει μπει πλέον για τα καλά στον χρόνο μου και σκέφτομαι το πώς το αντιμετώπιζα παλαιότερα και πως σήμερα.
Ανέκαθεν λοιπόν θυμάμαι τους δασκάλους μου στο σχολείο να μου λένε πως θέλω δουλειά στο μάθημα της έκθεσης. Εντάξει με τα φιλολογικά δεν τα πήγαινα και τέλεια… (όντας πρακτικό μυαλό) αλλά αυτή η έκθεση ήταν μόνιμο βάσανο. Αφήστε εκείνους τους καταραμένους τόνους… έφτασα λύκειο και ακόμα τους ξεχνούσα (όλως περιέργως, τώρα στον υπολογιστή δεν τους ξεχνάω καθόλου!!!). Μέχρι και στις πανελλήνιες και ενώ την έδωσα 2 φορές δεν κατάφερα πάνω από 12. Αργότερα στη σχολή ευτυχώς δεν χρειάστηκε και πολύ από την πλευρά εργασιών αλλά στις εξετάσεις θες δε θες θα γράψεις. Εκεί βέβαια δεν είχα να κάνω με έκθεση αλλά απάντηση σε ερωτήσεις πράγμα που δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα.
Εκεί που μπήκα λίγο στα ζόρια ήταν στο μεταπτυχιακό που όλα εξετάζονταν με εργασία και συν τοις άλλοις ήταν και στα αγγλικά. Βέβαια το να γράφεις έκθεση ιδεών και αναφορά από εργασία την οποία έκανες είναι διαφορετικά πράγματα και εκεί άρχισε να γίνετε μια μικρή στροφή. Παρόλο που το γράψιμο ήταν η αγγαρεία το όλο κομμάτι της έρευνας μέχρι εκεί το έκανε πιο υποφερτό. Είχες πλέον να περιγράψεις την δουλειά σου και όχι αόριστες ιδέες με επιχειρήματα και με γλώσσα που σε περιόριζε σε ένα ξύλινο λόγο σαν αυτό των πολιτικών.
Σήμερα λοιπόν όντας στο τελικό στάδιο του διδακτορικό αυτό του γραψίματος σκέφτομαι πως αν κάποιος μου έλεγε πριν 10 χρόνια όταν έγραφα την έκθεση για τις πανελλήνιες ότι θα καταλήξεις να θες να κάνεις μια δουλειά που αποτέλεσμα της δεν μπορεί να γίνει γνωστό παρά μόνο με γράψιμο άρα θα το βάλεις στη ζωή σου θα γελούσα. Βέβαια δεν μπορώ να πω πως έχει αλλάξει εντελώς η άποψη μου γι αυτό αλλά πλέον η αντιμετώπιση απέναντί του δεν είναι καθαρά αυτής της αγγαρείας. Με πιάνει καμιά φορά αλλά όπως φαίνεται όχι σήμερα το βράδυ… (χεχεχε). Εκείνο που βοήθησε αρκετά τελευταία είναι οι λεγόμενες ετεροαναφορές σε άρθρα μας πράγμα που σε κάνει λες… υπάρχει ένας λόγος που κάθομαι και γράφω τελικά… κάποιοι κάπου κάποτε θα τα διαβάσουν και κάποιοι κάπου κάποτε μπορεί και να εμπνευστούν, να κριτικάρουν, να απαντήσουν όπως έκανα και ‘γώ με αυτά που διάβασα από άλλους!!!
Τελικά πως τα φέρνει η ζωή και που κατέληξα… να γράφω για το γράψιμο ακόμα και στο blog μου!!!
