Δύο ιστορίες πρόσφατες με ένα κοινό παρονομαστή.
Είναι Σεπτέμβρης και στο τμήμα Πληροφορικής έχουν ξεκινήσει εξετάσεις. Όλο το καλοκαίρι στο αμφιθέατρο του τμήματος μια ομάδα μαστόρων ξήλωναν και έστρωναν καινούρια θρανία, καρέκλες, έδρα κτλ. Στις εξετάσεις που επιτέλους το αμφιθέατρο μπαίνει σε λειτουργία και αρχίζουν να γράφουν οι φοιτητές οι περισσότεροι έχουν να πουν το κατιτί τους. Κάτι σαν... "κοιτά τι καλό που έγινε...", "επιτέλους με όλα τα καθίσματα στη θέση τους και όχι σπασμένα..." και άλλα παρόμοια. Μία βδομάδα μετά τυχαίνει να επιτηρώ στην συγκεκριμένη αίθουσα και κάνοντας την βόλτα μου ανάμεσα στα έδρανα βλέπω τις πρώτες μουντζούρες Να ένα "Παοκάρα" εδώ ... να ένα "Θρύλος" παραπέρα, ένα μικρό σκονάκι ή αυτοσχέδιες σημειώσεις - πράξεις από ένα άλλο μάθημα. Και αμέσως το αίσθημα από την μυρωδιά του καινούριου χάνεται. Κάτι σάπιο και ελαφρά δύσοσμο μπαίνει από τις χαραμάδες στο αέρα και σου χαλάει την εικόνα.
Τέλη Οκτώβρη και ο δήμος κάνει εγκαίνια στην νέα παραλία που επί ένα χρόνο ανακαινίζονταν. Κόσμος συγκεντρώνεται και κάνει βόλτα στους κήπους και όλοι δείχνουν να το απολαμβάνουν. Από τα πιτσιρίκια που παίζουν με την άμμο μέχρι τους παππούδες που κάθονται να ξαποστάσουν ανάμεσα στα τριαντάφυλλα ή στο παγκάκι απέναντι στην θάλασσα. Την επομένη στο λεωφορείο μια παρέα έχει θέμα συζήτησης την ανακαινισμένη παραλία αλλά αντί να μιλάνε για το πόσο όμορφη έγινε... ακούγονται κάτι ιστορίες... "πρέπει να τα κάναν σήμερα το πρωί που security που ήταν για το βράδυ εκεί έφυγαν." Μετά από λίγο καταλαβαίνεις πως μιλάνε για μουντζούρες που εμφανίστηκαν πάνω στα ολοκαίνουρια παγκάκια της νέας παραλίας και η μυρωδιά των τριαντάφυλλων από το χθεσινό βράδυ αρχίζει και αντικαθίσταται από την γνωστή δύσοσμη μυρωδιά.
Καταλαβαίνω πώς όλοι μας έχουμε την ανάγκη να αφήσουμε το σημάδι μας σε αυτή τη ζωή. Κάτι το οποίο θα βλέπουν ή θα σκέφτονται οι υπόλοιποι και θα τους έρχεται το όνομά σου στο μυαλό. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιοι έχουν τόσο "μικρή" φιλοδοξία και ανάγκη υστεροφημίας ώστε να καταφέρνουν να χαλάνε σε αυτόν τον τόπο την οποιαδήποτε ωραία εικόνα που κάποιοι (συνήθως οι ίδιοι) πλήρωσαν για να χτιστεί. Πώς γίνεται να φωνάζεις από την μία για το άδικο που σε πνίγει ότι δεν αξιοποιούνται σωστά τα χρήματα που δίνεις και από την άλλη όταν αυτά αξιοποιούνται σωστά και έχεις ένα όφελος (βλ. αμφιθέατρο, πάρκο κ.α.)... να τα καταστρέφεις αμέσως με μία μουντζούρα Ο καλύτερος τρόπος για να αφήσεις ένα σημάδι και κάτι να σε θυμούνται οι επόμενοι είναι να διαφυλάξεις και να διατηρήσεις αυτό που χτίστηκε από σένα για σένα. Να λες αύριο... ήμουν κάποτε στα εγκαίνια αυτού του πάρκου... και ήταν και τότε τόσο όμορφο, καθαρό και χωρίς μουντζούρες όσο είναι σήμερα. Κι ΑΥΤΟ γιατί και 'γώ και όλοι μας το κρατήσαμε έτσι. Σίγουρα η "μουντζούρα" ενός καθαρού και καλοδιατηρημένου πάρκου, αμφιθεάτρου ή ότι άλλο είναι.. θα είναι μια πολύ ωραιότερη "μουντζούρα" για να παραδώσεις στους επόμενους.
Γι αυτό την επόμενη φορά που θα μας έρθει η μανία να αφήσουμε μια μουντζούρα κάπου ας σκεφτούμε ξανά... "Τι... μουντζούρα θα παραδώσεις μωρή???"
