Τιμωρία ή… κίνητρο?

Θα ξεκινήσω με αφορμή τη φωτογραφία με τον τοίχο των 9 δράκαινων στην απαγορευμένη πόλη. Υπάρχει λοιπόν εκεί ένα από τα 270 κεραμικά πλακάκια το οποίο είναι άβαφο. Ο θρύλος λοιπόν λέει πως ένας εργάτης κατά τις εργασίες κατασκευής έσπασε το συγκεκριμένο πλακάκι, και επειδή δεν ήθελε να μαθευτεί και να χάσει τη ζωούλα του… (ακόμα και σήμερα ισχύει η θανατική ποινή) έφτιαξε ένα πλαστό. Μόνο που δεν υπήρχε αρκετός χρόνος να το βάψει και το βάλανε όπως-όπως άβαφο.

Η ιστορία στην Κίνα (είμαι ακόμα επηρεασμένος από το ταξίδι) είναι γεμάτη από παρόμοιες ιστορίες. Λένε ότι όταν χτίζονταν το σινικό τείχος για κάθε νέο κομμάτι πήγαινε ένας υπουργός της κυβέρνησης και έκανε έλεγχο ρίχνοντας ένα βέλος. Αν αυτό περνούσε το τείχος τότε το κομμάτι ξαναφτιάχνονταν από την αρχή και σκότωναν και μερικούς από τους εργάτες… έτσι για παραδειγματισμό.

Εδώ λοιπόν κολλάει το ερώτημά που έχω σαν τίτλο? Τιμωρία ή κίνητρο? Το συμπέρασμα είναι πως η μεγάλη τιμωρία είναι σοβαρό κίνητρο για να κάνει κάποιος καλά την δουλειά του. Εφόσον πάντα υπάρχει ο σωστός και αυστηρός έλεγχος. Για σκεφτείτε για παράδειγμα τι θα συνέβαινε αν για κάποιους από αυτούς τους «επαγγελματίες» κάθε επαγγέλματος που βλέπουμε να επιβιώνουν εις βάρος των υπολοίπων τους τιμωρούσαμε παραδειγματικά π.χ. με το να μη μπορεί να ξαναδούλεψει στο συγκεκριμένο επάγγελμα? Πιάνεις π.χ. το ταξιτζή να σε γδέρνει επειδή νομίζει ότι είσαι ξένος τουρίστας… δεν τον ξαναφήνεις να πιάσει τιμόνι ούτε για να πάει στο περίπτερο.

Σαφώς και δεν μ’ αρέσει η άποψη αυτή της σκληρής τιμωρίας αλλά μήπως… (λέω μήπως???) με την σχετική ατιμωρησία που επικρατεί σήμερα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο? Έχουμε φτάσει στο σημείο του… «Εκεί όποιος κλέβει του παίρνουν το κεφάλι και ‘δώ όσο περισσότερα κλέψεις τόσο πιο μεγάλος ήρωας γίνεσαι»??? Αν ναι τότε ίσως η λύση χρειάζεται να είναι ακραία.

Μήπως λοιπόν να αλλάξουν τα… «κίνητρα»?