Η ηρεμία των… ταξιτζήδων!!!

Έχω φτάσει στο αεροδρόμιο στο Πεκίνο και αφού πέρασα από τους συνηθισμένους ελέγχους και τα σχετικά κατευθύνομαι στην έξοδο να πάρω ταξί για το ξενοδοχείο.

Πρώτο σοκ… η ουρά από κόσμο που περιμένει στη στάση μοιάζει ατελείωτη και σχεδόν κανένα ταξί στον ορίζοντα!!! Μέχρι να μπούμε στη σειρά οι τέσσερις λωρίδες του δρόμου έχουν γεμίσει με ταξί που παίρνουν τον κόσμο και 5-6 τύποι με στολή (μάλλον του αεροδρομίου) τα κατευθύνουν στην κατάλληλη θέση για να πάρουν τους πελάτες. Μετά από 10 λεπτά αναμονής στην τελικά όχι και τόσο τεράστια ουρά αφού ήταν χωρισμένη στα τέσσερις μικρότερες έρχεται και η σειρά μου. Ήξερα πως για να πετύχεις ταξιτζή που μιλάει αγγλικά πρέπει να κάνεις την προσευχή σε Θεό, Αλλάχ, Βούδα και Τάο μαζί οπότε κατάλληλα εξοπλισμένος με το χαρτάκι που έγραφε το όνομα του ξενοδοχείου στα κινέζικα μπαίνω στο ταξί και ο οδηγός με τη βοήθεια και του υπαλλήλου του αεροδρομίου δείχνει ότι κατάλαβε που πάμε.

Ξεκινάμε!!!

Μετά το μικρό μποτιλιάρισμα στα διόδια… καταλαβαίνεις αμέσως ότι έχεις να κάνεις με τεράστια μεγαλούπολη αφού το αμάξι κινείται συνήθως σε δρόμου με 4 λωρίδες ανά ρεύμα.

Αλλά το θέμα είναι άλλο. Το πώς κινούνται σε αυτές τις λωρίδες? Σε αυτό μοιάζουμε εν μέρει με του κινέζους…. οι αλλαγές γίνονται με βάση το ποια λωρίδα μας συμφέρει και για να ανάψουμε φλάς πρέπει να έρθει η συντέλεια του κόσμου!!!

Παρόλα αυτά ο ταξιτζής που επίσης οδηγεί με το ίδιο τρόπο ποτέ δεν νευριάζει!!! Ποτέ δεν φωνάζει!!! Για την ακρίβεια ούτε καν δείχνει να ενοχλείτε όταν κάποιος πετάγεται ξαφνικά μπροστά του στα καλά καθούμενα!!! Επίσης καμία ενόχληση όταν μπλέκει σε μποτιλιάρισμα!!! Η όταν πέφτει σε καμία λακκούβα !!!(και σ΄ αυτό οι δρόμοι τους μας μοιάζουν κάτι λίγο ίσως και λόγω ολυμπιακών έργων) Γενικώς καμία ενόχληση για τίποτα!!!

Συμπέρασμα πρώτο αν οι έλληνες ταξιτζήδες οδηγούσαν στο Πεκίνο τα τραγούδια του ραδιοφώνου θα αντικαθιστούνταν από το συνεχές βρίσιμο και τις φωνές τους. Για την ακρίβεια όχι μόνο οι ταξιτζήδες αλλά όλοι μας κάπως έτσι θα ήταν!!!

Για να μην πολυλογώ… αυτό που θέλω να επισημάνω όχι μόνο για τους ταξιτζήδες αλλά γενικότερα για τους κινέζους είναι η απίστευτη ηρεμία που τους διακρίνει. Δεν τσατίζονται… δεν νευριάζουν… δε μαλώνουν… και γενικώς εμπνέουν μια ηρεμία και χαλάρωση που αργά η γρήγορα περνάει και στον επισκέπτη.

Τώρα το που οφείλεται αυτό δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αλλά μέχρι στιγμής έχω 3 εξηγήσεις.

1. Η φιλοσοφία και θρησκεία τους: Λένε πως ο Βούδας είναι συνήθως χοντρός και γελαστός στα αγάλματα που απεικονίζεται γιατί μαζεμένα στην κοιλιά του είναι όλα τα καλά και τα κακά που έχει περάσει στη ζωή του. Χαμογελάει δε, όχι μόνο από τα καλά αλλά γιατί ξέρει πως όλα τα κακά που πέρασε τον βοηθούν να γίνει καλύτερος άνθρωπος.
2. Ο τρόπος ζωής τους: Στις βόλτες μου στα πάρκα, στις λίμνες της πόλης είδα πολλές οικογένειες, παιδιά, ζευγάρια, παππούδες, γιαγιάδες και γενικώς κόσμο όλων των ηλικιών να κάνει βόλτες και να απολαμβάνει στιγμές ηρεμίας, χαλάρωσης γυμναστικής και παιχνιδιού. Ίσως είναι ένας τρόπος εκτόνωσης πάντως σίγουρα είναι τρόπος ζωής. Και σίγουρα συμβάλει σε αυτή τους την ηρεμία.
3. Ο φόβος του καθεστώτος: Περισσότερο υποψία λόγου παρά λόγος αλλά τέλος πάντων. Υποψιάζομαι λοιπόν πως η ιστορία όλων αυτών των αυταρχικών καθεστώτων της αυτοκρατορίας και του αυστηρού κομμουνισμού μετέπειτα έχει αφήσει σημάδια. Ο κόσμος μπορεί να μην εκδηλώνεται και να μην αντιδρά έντονα σε διάφορες καταστάσεις λόγω φόβου του τι μπορεί να τους συμβεί μετά. Έχουμε πει πως ακόμα ισχύει η θανατική ποινή αν και τα πράγματα είναι σίγουρα πιο πολιτισμένα και ελεύθερα από παλαιότερες εποχές.

Μετά από όλη αυτή την ανάλυση έχω την εντύπωση πώς όλα παίζουν το ρόλο τους… μικρό ή μεγάλο. Το θέμα όμως είναι η απίστευτη ηρεμία τους που πραγματικά μερικές φορές ζήλεψα. Δε λέω… καλό το μεσογειακό ταμπεραμέντο αλλά καμιά φορά θα μπορούσαμε να παίρνουμε και κανένα μάθημα από άλλους πολιτισμούς. Έτσι για αλλαγή.