Οι μέρες πέρασαν και από ‘κει που κάποτε έγραφα για το πότε επιτέλους θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε και εδώ το μέτρο της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, σήμερα γράφω πλέον γνωρίζοντας πως αύριο ξεκινάει η εφαρμογή του. Τυπικά τουλάχιστον, γιατί ουσιαστικά το πότε θα εφαρμοστεί είναι άγνωστο ακόμη. Το λέω αυτό γιατί έχω κάνει πολλές συζητήσεις με άτομα (κυρίως με καπνιστές μιας και αυτοί πλήγονται άμεσα) και ακούω πολλές φορές τα συνηθισμένα.
“Έλα μωρέ τώρα, εδώ είναι Ελλάδα… σιγά μην εφαρμοστεί ποτέ.”
“Μα καλά θα πεις τον άλλον να πιεί τον καφέ του χωρίς τσιγάρο και θα σε ακούσει?”
“Μπουζούκια χωρίς τσιγάρο γίνεται?”
Και πολλά άλλα παρόμοια.
Πριν συνεχίσετε όσοι καπνίζετε… παρακαλώ κάντε μου μια χάρη. Ανάψτε ένα τσιγαράκι. Τραβήχτε μία δυο τζούρες και μετά αφού χαλαρώσετε… απολάυστε την ιστορία που αολουθεί.
Είπαμε…
χαλαρώστε.
Εντάξει?
Έτοιμοι?
Ας κάνουμε λοιπόν μαζί ένα ταξίδι στο μέλλον. Είμαστε λοιπόν στο έτος 2025. Περίπου 15 χρόνια από σήμερα. Πολλά πράγματα στην χώρα μας έχουν αλλάξει αλλά και πολλά έχουν μείνει τα ίδια. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο και κυρίως στο τομέα της πράσινης τεχνολογίας, που τα σκουπίδια μάς πλέον γίνονται όλα ενέργεια, τα αυτοκίνητα είναι όλα ηλεκτρικά, χωρίς ρύπους, οι επιστήμονες λένε πως έχουν πλέον ελπιδοφόρα μηνύματα όσον αφορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Στην ιατρική νέες ελπιδοφόρες θεραπείες έχουν βγει για πολλές ασθένειες και ο καρκίνος παρόλο που μπορεί να μην έχει ακόμα γιατρευτεί πλήρως έχει πλέον ατονήσει σαν ασθένεια λόγω βελτίωσης του περιβάλλοντος και της μείωσης των παραγόντων που τον προκαλούν (κάπνισμα, διατροφή, ρύπανση περιβάλλοντος και όλα τα υπόλοιπα). Στην χώρα μας, στις εκλογές τις τελευταίας δεκαετίας εκλέγονται ομάδες κομμάτων χωρίς κάποιο από τα σημερινά μεγάλα γνωστά κόμματα και πραγματικά βοηθούν την χώρα να πάει μπροστά σε πολλούς τομείς. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μία θετική άποψη του κόσμου και στήριξη σε αυτές τις προσπάθειες. Έχουμε καταφέρει αρκετά σαν χώρα και δεν ζηλεύουμε πλέον τους μισθούς των υπολοίπων ευρωπαίων. Σε γενικές γραμμές προχωράμε μπροστά αλλά μόλις η εκάστοτε κυβέρνηση ξαναφέρνει στο προσκήνιο την εφαρμογή της απαγόρευσης καπνίσματος σε κλειστούς χώρους συναντάει την λαϊκή δυσαρέσκεια και την απειθαρχία των Ελλήνων και ξαναπέφτει σε τοίχο.
Όπως φαίνεται δηλαδή, ο κόσμος έχει καταγράψει τον αντικαπνιστικό νόμο (ο οποίος έκανε την φασαρία του για 1 εξάμηνο και μετά ατόνησε) στον συλλογικό του υποσυνείδητο σαν μία ακόμη γραφικότητα. Κατά διαστήματα κυβερνήσεις προσπάθησαν να τον εφαρμόσουν αλλά κάθε φορά η αντίσταση των καπνιστών είναι τέτοια που τελικά δεν γίνετε τίποτα. Δηλαδή, στα εστιατόρια και στις καφετέριες η κατάσταση είναι ίδια με τα καπνιστήρια να είναι σύντομο ανέκδοτο. Στα μπουζούκια δεν το συζητάμε… νέφος κανονικό. Στα σχολεία οι δάσκαλοι και καθηγητές μπορεί να λένε στους μαθητές τις βλαβερές συνέπειες τόσο του ενεργητικού και του παθητικού καπνίσματος αλλά στα διαλλείματα το γραφείο των καθηγητών γίνετε τεκές. Τα ίδια περίπου και στα νοσοκομεία με τους γιατρούς στα γραφεία τους να συνεχίζουν ακάθεκτοι το τσιγαράκι τους. Στις δε δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες και τα σχετικά, οι υπάλληλοι δεν δίνουν σημασία και ανάβουν τα τσιγάρα τους κανονικά στο γραφείο παρέα με τον απαραίτητο φραπέ από δίπλα.
Ζώντας λοιπόν σε αυτόν την χώρα του 2025 κάθεστε στον καναπέ σας και παρακολουθείτε ειδήσεις (θέλω να πιστεύω όχι από τον Χατζηνικολάου ή την Τρέμη που θα τρέμει). Ανάμεσα στα υπόλοιπα λοιπόν ακούτε τις παρακάτω ειδήσεις. “Άκαρπες απέβησαν για ακόμη μία φορά οι προσπάθειες εφαρμογής της απαγόρευσης του καπνίσματος, αφού η κατάσταση παραμένει ίδια ακόμη και μετά τα πιο αυστηρά πρόστιμα.”. Προφανώς απαντάτε από μέσα σας.. “Πάλι τα τρία μας άρπαξαν οι βλάκες.”
Το δελτίο συνεχίζει και λίγο αργότερα ακούτε και την άλλη είδηση. “Πρωταθλήτρια η Ελλάδα στο κάπνισμα με ιδιαίτερα υψηλά τα ποσοστά σε έφηβους.” Ενώ στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες οι καπνιστές έχουν φτάσει σε ποσοστά της τάξης 10-15% στην ελλαδάρα μας τα ποσοστά παραμένουν κοντά στο 45-50%. Παράλληλα το συνοδευτικό ιατρικό δελτίο μιλάει για μία νέα έρευνα που δείχνει “ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά καρκίνων στην χώρα μας σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης και του κόσμου συνολικά” και τονίζει πως “τα έξοδα σε φάρμακα κατά του καρκίνου αποτελούν τον νούμερο 1 έξοδο των ταμείων που προσπαθούν ακόμα να ορθοποδήσουν”.
Ακούγοντας τα παραπάνω προφανώς οργίζεστε και σκέφτεστε… “Αν είναι δυνατόν! Όλοι τους άχρηστοι στο θέμα της υγείας. Κανένας δεν κατάφερε να φτιάξει αυτή την κατάσταση τόσα χρόνια. Μα είναι δυνατόν όλος ο κόσμος να κοντεύει να ξεχάσει τι θα πει καρκίνος του πνεύμονα και εμείς ακόμα να ξεκληριζόμαστε από αυτόν?”. Εκεί λοιπόν που η οργή σας κοντεύει να ξεχειλίσει έρχεται και ο 16χρονος πιτσιρικάς (γιός σας, ανιψιός σας, εγγονάκι σας διάλεχτε ότι ταιριάζει) και σας λέει. “Ξέρεις, εδώ και 2 μήνες ξεκίνησα το κάπνισμα γιατί στην παρέα οι περισσότεροι φίλοι μου καπνίζουν. Θέλω να είμαι και εγώ ελεύθερος να κάνω ότι θέλω και δεν γουστάρω να μου την λέει καμία κυβέρνηση με αντικαπνιστικούς νόμους και αηδίες. Θέλω και εγώ να είμαι ελεύθερος και επαναστάτης όπως και εσύ τότε που πρωτοδοκίμασαν να εφαρμόσουν αυτό το γελοίο νόμο!”
Εκείνη λοιπόν την μέρα. Εκείνη ακριβώς την στιγμή. Τι σκέφτεστε για την επιλογή σας να αγνοήσετε τον νόμο και να συνεχίζετε να καπνίζετε όπου να ‘ναι? Πόσο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ σας φαίνετε τότε η αντιστασιακή σας στάση? Πόσο ΣΩΣΤΗ σκέφτεστε πως ήταν η επιλογή σας να παροτρύνετε και τους φίλους που σας έλεγαν να βγείτε έξω για τσιγάρο, να το ανάψουν μαζί σας μέσα στο γραφείο, στο καφενείο, στο οποιοδήποτε μέρος? Πόσο ΕΞΥΠΝΗ ακούγετε τότε η φράση “Ποιός του χέζει μωρέ? Ας έρθουν να με γράψουν! Θα τους φτιάξω εγώ!”.
ΤΙ θα απαντούσατε στον 16χρονο πιτσιρικά?
Και τελικά… πόσο συμβάλατε ΕΣΕΙΣ στην κατάσταση που θα βρίζετε τότε?
Αφήστε ένα λεπτό να περάσει ΖΩΝΤΑΣ αυτή τη στιγμη. Φέρτε την εικόνα μπροστά σας και σκεφτείτε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τα παραπάνω ερωτήματα.
Έπειτα διαβάστε και το υστερόγραφο για αντίο.
ΥΓ. Καθαρά προσωπική μου άποψη είναι ότι αν είναι να αφήσει κάτι καλό αυτή η ιστορία στις επόμενες γενιές αυτό θα εξαρτηθεί καθαρά και μόνο από τους ίδιους τους καπνιστές και το πόσο μακριά μπορούν να δουν με τον καπνό που έχουν γύρω τους. (Μεταφορικά μιλώντας εννοώ το πόσο εύκολα μπορούν να ξεφύγουν από την υποσυνείδητη προπαγάνδα των καπνοβιομηχανιών και να δουν τα πραγματικά οφέλη της ιστορίας.) Τα τετραψήφια νούμερα, το πρόστιμα, οι αστυνόμοι και τα σχετικά δεν πρόκειται και δε θα καταφέρουν τίποτα. Το θέμα βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα χέρια, ή μάλλον στα μυαλά, των καπνιστών και στην δύναμη αυτοπειθαρχίας τους. Εγώ πάντως δεν θα καλέσω ποτέ τον τετραψήφιο να ρίξουν πρόστιμο σε καπνιστές. Εξ άλλου, γιατί να καρφώσω τον φίλο μου, τον πατέρα μου, τον αδερφό μου? Απλά θα του πω την παραπάνω ιστορία και θα τον αφήσω να την σκεφτεί όσο θα απολαμβάνει το υπόλοιπο τσιγάρο του.
