Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα...

Είναι μια από τις κλισέ φράσεις που ακούμε κάθε δύο και τρείς από πολιτικούς και τις τελευταίες μέρες την άκουσα ξανά και ξανά μέχρι που είπα... "δεν μπορεί... βαλτοί είναι!!!". Είναι μια από αυτές τις φράσεις που δεν δίνεις σημασία εξ αρχής (όπως σε όλα τα κλισέ) αλλά τις τελευταίες μέρες με τα γεγονότα και με τις εκατέρωθεν δηλώσεις πολιτικών για αυτά, άρχισα να την αναλύω λίγο.

Ουσιαστικά αυτό που εννοεί η φράση είναι ότι αν κάποιος δεν μπορεί να κυβερνήσει ένα τόπο πάντα υπάρχει η λύση των εκλογών και ο λαός αποφασίζει για το ποιος μπορεί και θέλει να τον κυβερνήσει. Θεωρητικά λοιπόν όλα ωραία και καλά. Πρακτικά??? Μετά τις εκλογές γιατί αυτός που θέλουν οι πολλοί είναι αυτομάτως και ικανός να κυβερνήσει??? Και αν δεν είναι ικανός ούτε και αυτός τότε... ξανά από την αρχή και πάει λέγοντας μέχρι να βρεις κάποιον που να μπορεί να κάνει την δουλειά. Και εδώ είναι το ερώτημα κλειδί... τι συμβαίνει στην υποθετική εκείνη περίπτωση που κανένας από τους προτεινόμενους για να κυβερνήσει δεν μπορεί πραγματικά να κάνει την δουλειά??? Επιλέγουμε το μη χείρον βέλτιστο ή συνεχίζουμε το παραμύθι όπως στην Σταχτοπούτα μέχρι να βρούμε που ταιριάζει το γοβάκι της εξουσίας???

Μετά από αυτά τα φιλοσοφικά ερωτήματα να έρθω και στην πράξη. Έγινε λοιπόν ότι έγινε και ακολούθησε ότι ακολούθησε (γεγονότα που δεν επαναλαμβάνω για να μη σας κουράζω). Κάθομαι λοιπόν την Τρίτη και βλέπω ότι ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Άντε να δούμε λέω, κατάλαβαν τι γίνετε ή ακόμα πέρα βρέχει. Βλέποντας λοιπόν τις δηλώσεις κατέληξα στο πολύ απλό... "πέρα βρέχει".

Α. Από την μία η κυβέρνηση από κει που "έπαιζε άμυνα" αποφάσισε να γίνει αυστηρή (τάχα μου δήθεν) και να δώσουν βοήθεια σε όσους επλήγησαν από τον τυφώνα "Κουκουλοφόρος"΄(αν είναι όπως και στους καμένους στην Πελοπόννησο... τους κλαίω από τώρα).

Β. Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις άρχισε να ζητάει εκλογές με τέτοια βεβαιότητα ότι είναι οι σωτήρες μας. (Μωρέ μπράβο αυτοπεποίθηση... πόσο καιρό είναι που ο Γιωργάκης πέρασε τον κανένα σε καταλληλότητα στα γκάλοπ είπαμε??? και πως έιπε οτι θα λύσει το θέμα???)

Γ. Ο Συνασπισμός άρχισε τα... καταδικάζουμε την βία αλλά άλλοι είναι οι υπεύθυνοι, αλλού οφείλεται, και μπλα... μπλα... μπλα. Κάτι καινούριο μας είπες... αλλά εκείνο το "αλλά" δεν δίνει ένα άλλοθι??? Δείτε το κι από την άλλη "Το σκότωσε το παιδί αλλά ήταν παρεξήγηση". ΕΕΕΕ??? Πώς ακούγετε τώρα??? Δεν ψάχνει να δώσει άλλοθι το αλλά???

Δ. Το ΚΚΕ εκτός από το ότι την είπε στο Συνασπισμό δεν κατάλαβα τι άλλο έλεγε. Και για να πω την αλήθεια κάθε φορά που ακούω δηλώσεις τους ψάχνω λεξικά για τις ίδιες άγνωστες λέξεις και είναι σαν ακούω μαγνητόφωνα που απλώς αλλάζουν φωνές. Άσε που είναι λίγο εκτός χρόνου... σαν να ξύπνησε από κώμα μετά από καμία 20αρια χρόνια.

Ε. Τελευταίοι και τυχεροί το ΛΑΟΣ που τα έριξε και αυτό κάτι λίγο στο Συνασπισμό και μετά πέταξε και μια σπόντα για το άρθρο 11 του Συντάγματος. ΟΚ... το πιάσαμε το υπονοούμενο.

Μετά από όλα αυτά... απλά αναρωτιέμαι... από όλους αυτούς... ποιος είναι το διέξοδο??? Ποιος κατάλαβε γιατί τόσα παιδιά βγήκαν στους δρόμους??? Γιατί εκδηλώθηκε τόση οργή??? Ποιος στο κάτω-κάτω της γραφής γύρισε να πει ένα "Συγνώμη"??? Ένα συγνώμη απλά να δείξουν ότι αναγνωρίζουν το μερίδιο ευθύνης??? Ότι καταλαβαίνουν την οργή που προκάλεσαν... την οργή και τον θυμό που προκαλούν ακόμα. Ποιος προσέφερε μία λύση πρακτική που να απαντάει στη οργή??? Ποιος στο τέλος σκέφτηκε να πει ... ρε παιδιά εδώ μας κράζουνε συνολικά... δεν μαζευόμαστε να κλειστούμε σε ένα δωμάτιο όλοι μαζί και μία φορά να τα βρούμε σε κάτι??? Ποιος είπε ... "τέρμα οι κοκορομαχίες ρε μα....ες" το πρόβλημα είναι ολωνών και όλοι μαζί θα το λύσουμε???

Τελικά, το μήνυμα που στάλθηκε με τόσο τρανταχτούς τρόπους ΠΟΙΟΣ το έλαβε???

Τελικά, υπάρχουν διέξοδα σε ΑΥΤΗ τη δημοκρατία???

Προσωπικά, νομίζω πως αν ψάξεις... καπου εκεί μες στα σκοτάδια... πίσω από διάφορα εμπόδια... αν πεδευτείς λιγάκι... υπάρχουν διέξοδα αλλά η αναζήτηση σήμερα έιναι περισσότερο βασανιστική από ποτέ. Η άποψή μου για το ... διέξοδο σε κάποιο από τα επόμενα post. Μέχρι τότε ψάξτε και σεις λίγο μαζί μου.

Γ Ι Α Τ Ι ?

Είδα, άκουσα, διάβασα, απόψεις, συναισθήματα, ιστορίες και πολλά άλλα.

Και μετά από όλα αυτά το μόνο που μου μένει είναι ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ?

ΓΙΑΤΙ κάποιος που υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύει σπέρνει τον θάνατο σε αθώους? ΓΙΑΤΙ "τα χάνει" αφού κάνει το κακό και να φεύγει και δεν "τα έχει" πριν σηκώσει το όπλο? ΓΙΑΤΙ να έχει όπλο? ΓΙΑΤΙ να έχει την εξουσία του όπλου ένας που δεν πρέπει? Αν η εξουσία βγάζει το χειρότερο εαυτό του καθενός, ΓΙΑΤΙ τον δικό του κακό εαυτό δεν το είδε κάνεις? Κι αν τον είδε ΓΙΑΤΙ δεν το είπε? ΓΙΑΤΙ δεν φρόντισε κάποιος ώστε τουλάχιστον να μην έχει όπλο? ΓΙΑΤΙ δεν φρόντισε κάποιος ώστε να μην είναι ΑΥΤΟΣ ο κίνδυνος? ΓΙΑΤΙ σε αυτόν τον τόπο δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας? ΓΙΑΤΙ ενώ βλέπουμε τις ενδείξεις της ασθένειας δεν παίρνουμε το αντιβιοτικό στην ώρα του? και ΓΙΑΤΙ μετά δίνουμε ασπιρίνη για τον καρκίνο? ΓΙΑΤΙ δεν διώξαμε για τα καλά από την αστυνομία όλους όσους ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είναι εκεί? ΓΙΑΤΙ όσοι ΠΡΕΠΕΙ και ΑΞΙΖΟΥΝ να είναι εκεί, να είναι όμηροι αυτών που ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είναι εκεί? ΓΙΑΤΙ αυτοί που πρέπει να τους διώξουν δεν το έκαναν τόσα χρόνια? Και από την άλλη, ΓΙΑΤΙ τόση βία? ΓΙΑΤΙ να απαντήσεις στη βία με την βία? ΓΙΑΤΙ να σπάσεις τη βιτρίνα? ΓΙΑΤΙ να βάλεις την φωτιά? ΓΙΑΤΙ να χάσεις το δίκιο σου με τέτοιο βίαιο τρόπο?

ΓΙΑΤΙ τελικά να δολοφονηθεί ένα παιδί με αυτόν τον τρόπο?

και ΓΙΑΤΙ να το ξεχάσουμε σε 3 μέρες?

Το post αυτό είναι απλά για να μου θυμίζει όλα αυτά τα ΓΙΑΤΙ. Γιατί, όπως λέει το ρητό... η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και όταν το ΓΙΑΤΙ αυτό κρυώσει από τον χρόνο δεν θέλω να το ξεχάσω. ΠΡΕΠΕΙ να θυμηθώ να το σερβίρω!!!

Τι... μουντζούρα θα παραδώσεις μωρή?

Δύο ιστορίες πρόσφατες με ένα κοινό παρονομαστή.

Είναι Σεπτέμβρης και στο τμήμα Πληροφορικής έχουν ξεκινήσει εξετάσεις. Όλο το καλοκαίρι στο αμφιθέατρο του τμήματος μια ομάδα μαστόρων ξήλωναν και έστρωναν καινούρια θρανία, καρέκλες, έδρα κτλ. Στις εξετάσεις που επιτέλους το αμφιθέατρο μπαίνει σε λειτουργία και αρχίζουν να γράφουν οι φοιτητές οι περισσότεροι έχουν να πουν το κατιτί τους. Κάτι σαν... "κοιτά τι καλό που έγινε...", "επιτέλους με όλα τα καθίσματα στη θέση τους και όχι σπασμένα..." και άλλα παρόμοια. Μία βδομάδα μετά τυχαίνει να επιτηρώ στην συγκεκριμένη αίθουσα και κάνοντας την βόλτα μου ανάμεσα στα έδρανα βλέπω τις πρώτες μουντζούρες Να ένα "Παοκάρα" εδώ ... να ένα "Θρύλος" παραπέρα, ένα μικρό σκονάκι ή αυτοσχέδιες σημειώσεις - πράξεις από ένα άλλο μάθημα. Και αμέσως το αίσθημα από την μυρωδιά του καινούριου χάνεται. Κάτι σάπιο και ελαφρά δύσοσμο μπαίνει από τις χαραμάδες στο αέρα και σου χαλάει την εικόνα.

Τέλη Οκτώβρη και ο δήμος κάνει εγκαίνια στην νέα παραλία που επί ένα χρόνο ανακαινίζονταν. Κόσμος συγκεντρώνεται και κάνει βόλτα στους κήπους και όλοι δείχνουν να το απολαμβάνουν. Από τα πιτσιρίκια που παίζουν με την άμμο μέχρι τους παππούδες που κάθονται να ξαποστάσουν ανάμεσα στα τριαντάφυλλα ή στο παγκάκι απέναντι στην θάλασσα. Την επομένη στο λεωφορείο μια παρέα έχει θέμα συζήτησης την ανακαινισμένη παραλία αλλά αντί να μιλάνε για το πόσο όμορφη έγινε... ακούγονται κάτι ιστορίες... "πρέπει να τα κάναν σήμερα το πρωί που security που ήταν για το βράδυ εκεί έφυγαν." Μετά από λίγο καταλαβαίνεις πως μιλάνε για μουντζούρες που εμφανίστηκαν πάνω στα ολοκαίνουρια παγκάκια της νέας παραλίας και η μυρωδιά των τριαντάφυλλων από το χθεσινό βράδυ αρχίζει και αντικαθίσταται από την γνωστή δύσοσμη μυρωδιά.

Καταλαβαίνω πώς όλοι μας έχουμε την ανάγκη να αφήσουμε το σημάδι μας σε αυτή τη ζωή. Κάτι το οποίο θα βλέπουν ή θα σκέφτονται οι υπόλοιποι και θα τους έρχεται το όνομά σου στο μυαλό. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιοι έχουν τόσο "μικρή" φιλοδοξία και ανάγκη υστεροφημίας ώστε να καταφέρνουν να χαλάνε σε αυτόν τον τόπο την οποιαδήποτε ωραία εικόνα που κάποιοι (συνήθως οι ίδιοι) πλήρωσαν για να χτιστεί. Πώς γίνεται να φωνάζεις από την μία για το άδικο που σε πνίγει ότι δεν αξιοποιούνται σωστά τα χρήματα που δίνεις και από την άλλη όταν αυτά αξιοποιούνται σωστά και έχεις ένα όφελος (βλ. αμφιθέατρο, πάρκο κ.α.)... να τα καταστρέφεις αμέσως με μία μουντζούρα Ο καλύτερος τρόπος για να αφήσεις ένα σημάδι και κάτι να σε θυμούνται οι επόμενοι είναι να διαφυλάξεις και να διατηρήσεις αυτό που χτίστηκε από σένα για σένα. Να λες αύριο... ήμουν κάποτε στα εγκαίνια αυτού του πάρκου... και ήταν και τότε τόσο όμορφο, καθαρό και χωρίς μουντζούρες όσο είναι σήμερα. Κι ΑΥΤΟ γιατί και 'γώ και όλοι μας το κρατήσαμε έτσι. Σίγουρα η "μουντζούρα" ενός καθαρού και καλοδιατηρημένου πάρκου, αμφιθεάτρου ή ότι άλλο είναι.. θα είναι μια πολύ ωραιότερη "μουντζούρα" για να παραδώσεις στους επόμενους.

Γι αυτό την επόμενη φορά που θα μας έρθει η μανία να αφήσουμε μια μουντζούρα κάπου ας σκεφτούμε ξανά... "Τι... μουντζούρα θα παραδώσεις μωρή???"

Blog Action Day ΄08 περι φτώχειας. Μπορούμε να κάνουμε κάτι?

Blog Action Day 2008 Poverty from Blog Action Day on Vimeo.

Ένα χρόνο μετά την ημέρα των bloggers για το περιβάλλον, το θέμα συζήτησης αυτή την χρονιά είναι η φτώχεια. Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα είχαν όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν πέρυσι. Αλλά τουλάχιστον για μια φορά είχαμε το ερέθισμα να γράψουμε όλοι για κάτι κοινό. Να φωνάξουμε όλοι μαζί κάτι κοινό. Αν ακούστηκε... δεν ξέρω.

Φέτος λοιπόν το θέμα είναι η φτώχεια και η σελίδα στο www.blogactionday.org προτρέπει να γράψεις κάτι είτε για το τι έχεις κάνει πως μπορείς να κινητοποιήσεις άλλους κ.α.

Βλέποντας λοιπόν το βιντεάκι αυτό και κάποια ακόμα, το ερώτημα που γεννιόταν ήταν τι μπορώ να κάνω εγώ? Τι θα βοηθήσει το μικροποσό που μπορεί να δώσω σε μία οργάνωση όπως η UNICEF ή η κάρτα που θα πάρω π.χ. για τα Χριστούγεννα? Δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα θα έλεγε κάποιος κοιτάζοντάς το από μία πλευρά. Τι να σου κάνουν 2,5, 10 ή 20 ευρώ σήμερα? Τζάμπα κόπος. Πεταμένα λεφτά.

Από την άλλη όμως σκέφτομαι... αν αντί αυτού, τα δικά μου 2, 5, 10 ή 20 ευρώ ενωθούν με του γείτονα? και με του φίλου μου? και με του συναδέλφου μου? Σιγά σιγά γινόμαστε πολλοί. Προφανώς και δεν ξέρω αν όλοι αυτοί θα κάνουν το ίδιο με μένα Αλλά τι με νοιάζει εμένα??? Αυτή τη φορά δεν θα ρωτήσω... "Γιατί εγώ και όχι ο άλλος που έχει και πιο πολλά από μένα?". Απλά θα το κάνω. Μία φορά το χρόνο? Μία φόρα το μήνα? Όποτε τύχει?? Θα το κάνω και ας είναι και μόνος μου στο κάτω κάτω. Δεν με ενδιαφέρει. Γιατί στο τέλος όταν θα έρθει μπροστά μου ο άλλος αντί να του πω "Γιατί εγώ και όχι έσυ που έχεις και πιο πολλά?" θα του πώ "Εγώ ο μικρός που δεν μπορούσα με την μαγκιά μου κοίτα τι έκανα? Εσύ? Μπορείς να με ξεπεράσεις?". Το πιο πιθανό είναι να μου πει.. "Βρε δεν μας παρατάς... κοίτα ένα μ$%@%$% που έμπλεξα."... Ε τότε φίλε μου μεγάλε... ας πρόσεχες "μεγάλε". Γιατί "μεγάλο" σε έκανα εγώ και τόσοι άλλοι μικροί. Και όπως σε κάναμε... σε ξεκάνουμε.

Το μόνο πρόβλημα είναι να ξεκολλήσουμε από αυτό το γ@%^%#%&*! το ερώτημα του "Γιατί εγώ και όχι ο άλλος?". Εδώ αντί να δούμε το δάσος και να αφήσουμε το δέντρο ας κοιτάξουμε πρώτα το δέντρο δίπλα μας. Ας το ποτίσουμε λιγάκι και ας κάνουμε όλοι ότι μπορούμε να το σώσουμε, έστω και αυτό το ένα, και τότε ίσως σωθεί και το δάσος.

Για περισσότερα στο τι μπορεί να κάνει 1 άτομο, ρίχτε μια ματιά εδώ.

http://site.blogactionday.org/resources/what-can-1-person-do/

Γιατί εγώ και όχι ο άλλος???

Όχι δεν κάνω πλάκα... και δεν αλλάζω τόσο γρήγορα απόψεις. Απλά το προηγούμενο post έθιγε μόνο την μια πλευρά του νομίσματος. Τον μιμητισμό δηλαδή των αρνητικών στοιχείων έναντι των θετικών. Εδώ απλά θέλω να πω 2 λόγια και για την δεύτερη όψη του ίδιου νομίσματος.

Όσο συχνά συναντώ την ερώτηση "γιατί ο άλλος και όχι εγώ?" με την διεστραμμένη και ανάποδη πλευρά της συναντάω και την ερώτηση "γιατί εγώ και όχι ο άλλος?". Μόνο που και αυτή την ερώτηση τη συναντάω με μια διεστραμμένη και περίεργη λογική.

Ας εξηγηθώ λοιπόν για ακόμη μια φορά. την ερώτηση αυτή τη συναντώ όποτε ξεκινάει μια συζήτηση για το Χ, Ψ, Ζ στραβό που έχουμε σαν κοινωνία και καταλήγουμε να συμφωνούμε πως όντως είναι χάλια η κατάσταση π.χ. στην παιδεία Ωραία όλα στραβά και ανάποδα λοιπόν... αλλά τι μπορεί να γίνει για να βελτιώσουμε έστω και στο ελάχιστο την κατάσταση??? Να αλλάξει το τάδε το δινα και το άλλο. Ποτέ όμως κανένας δε λέει ότι πρώτα από όλα πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Πρέπει να διορθώσουμε πρώτα εμείς τη δική μας συμπεριφορά και νοοτροπία και μετά να πάμε στους παραπάνω και παραδίπλα να τους πείσουμε με τον τρόπο μας και να απαιτήσουμε να κάνουν και αυτοί το δικό τους μέρος για την λύση του θέματος.

Για παράδειγμα, δεν προσέχουμε λέει το περιβάλλον και δεν κάνουμε αρκετή ανακύκλωση. Τι φταίει??? Πάντα ο άλλος. Ο δήμαρχος εν προκειμένω που δεν βάζει πολλούς κάδους. Μήπως όμως αν παραγεμίζαμε τους λιγοστούς κάδους κάθε 3 και 4 τετράγωνα θα δίναμε το σήμα στον δήμαρχο να κάνει και αυτός αυτό που πρέπει??? Πάντως όταν θα το απαιτούσαμε δεν θα μπορεί κανένας να μας κάνει τον έξυπνο και να μας πει "Κι εσύ τι κάνεις???" Τα πάντα λοιπόν πρέπει να ξεκινάνε πρώτα από εμάς και όχι από τους άλλους.

Δυστυχώς όμως εδώ πάντα φταίει κάποιος άλλος. Γιατί εγώ και όχι ο άλλος? Και πάντα πρέπει να ξεκινήσει την λύση ο άλλος. Γιατί εγώ και όχι ο άλλος? Να λοιπόν το πρόβλημα μου με τις 2 αυτές ερωτήσεις. Και το κακό είναι ότι τις συναντάω καθημερινά!!!

Προσωπικά βρήκα την απάντηση μου. Όταν λοιπόν βλέπω το πρόβλημα μπροστά μου ψάχνω πρώτα που φταίω εγώ και τι μπορώ να κάνω εγώ για να βελτιωθεί η κατάσταση και μόνο όταν αλλάξω εγώ πάω και στους άλλους. Απλά λοιπόν ρωτάω: "Γιατί ο άλλος και όχι εγώ?"

Γιατί ο άλλος και όχι εγώ???

Συναντάω αυτή την ερώτηση όλο και πιο συχνά μπροστά μου με έναν περίεργο τρόπο. Ποτέ δεν διατυπώνεται απευθείας... ποτέ φωναχτά... αντιθέτως κρύβεται καλά πίσω από καθημερινές πράξεις και συζητήσεις όλων μας.

Το πρόβλημα δεν είναι όμως αυτό. Ειναι φυσιολογικό εξ' άλλου το αίσθημα του φθόνου και της ζήλειας στον άνθρωπο. Αυτό που με προβληματίζει έιναι η "χρειά" της... οι πράξεις πίσω από τις οποίες κρύβεται. Συνήθως, ζηλέυουμαι το καλύτερο... αλλά τον τελευταίο καιρό βλέπω όλο και περισσότερους να ζηλέυουν το χειρότερο.

Αντί δηλαδή να λέμε "Κοίτα τι καλός που έιναι αυτός στη δουλειά του? Να γίνω και γώ σαν αυτόν..." λέμε "Είδες πώς τα κατάφερε ο τάδε και έκανε την "δουλειά" του και την γλίτωσε κίολας? Γιατί λοιπόν μόνο αυτός και όχι κι εγώ?"... και εδώ είναι που στραβώνει το πράγμα. Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημέιο που επιβραβεύουμε, ζηλεύουμε και θέλουμε να μιμιθούμε το αρνητικό αντί το θετικό. Δεν παει ο άλλος να έχει κατακλέψει τον κόσμο... ΗΡΩΑΣ!!!  Αν μάλιστα έχει γλιτώσει και τις επιπτώσεις... ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΑΣ!!! και αν πρόκειτε να το ξανακάνει γιατί θα του ξαναδώσουμε την εμείς την ευκαιρία... ε τοτε ο superman, ο batman  και ο spiderman  μαζι δεν πίανουν μία μπροστά του!!!

Το χειρότερο δε, έιναι ότι όχι μόνο θα τον κάνουμε ήρωα αλλά θα του δώσουμε και την επιβράβευσή μας στην πρώτη ευκαιρία... έιτε έιναι εταιρία στην οποία θα τα ξανα - ακουμπήσουμε... έιτε πολιτικός που θα ξαναψηφήσουμε, έιτε... είτε... είτε... Πως λοιπόν περιμένουμε να πάμε μπροστά όταν το μόνο που κοιτάμε είναι το χειρότερο? Πως θα προχωρήσουμε σε καλύτερο μέλλον όταν το παράδειγμα που θέτουμε έιναι πάντα το αρνητικό?

Δεν θέλω να αναλύσω το γιατί άραγε να έχουμε πρότυπο πλέον το αρνητικό γιατί έιναι ήδη αργά και οι λόγοι αρκούν για ένα ακόμα post ο καθένας τους αλλά αυτό που θέλω να θέσω σαν προβληματισμό έιναι το εξής...

ΕΓΩ, ΕΣΥ, ΕΜΕΙΣ... τι έχουμε σαν πρότυπο??? τί ζηλέυουμε??? και τι επιβραβεύουμε???

Μήπως πρέπει να ψαχτούμε λίγο παραπάνω??? Να βρόυμε το θετικό που σίγουρα υπάρχει δίπλα μας για να μιμιθούμε και όχι να θεωρούμε όποιον κάνει κάτι προς το καλό "μαλάκα". Ξέρω πως έιναι δύσκολο να βαδίζεις ανάποδα στο ρεύμα, αλλά τι θα συμβεί άν γινόμαστε όλο και περισσότεροι αυτοί που πάνε αντίθετα σε αυτό??? Θα το σταματήσουμε??? Θα του αλλάξουμε την ροή??? Δεν έχουμε παρα να δοκιμάσουμε...

Καλλιο αργά παρά ποτέ...

Αυτό το post είναι η συνέχεια του προηγούμενου.

Επειτέλους είδα ότι ξεκίνησε η καμπάνια για την απαγορευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους.... και καλά θα κάνει να συνεχίσει έτσι έντονα μέχρι τιν 1/1/2010 αλλιώς δύσκολα θα μπει στο κεφάλι μερικών!

Γι αυτό λοιπόν εχω να πω ... κάλλιο αργά παρά ποτέ!!!

Αρκέι όταν έρθει αυτό το αργά να εφαρμοστεί ο νομος σωστά και όχι όπως τόσοι και τόσοι άλλοι νόμοι που εφαρμόζονται μόνο στα χαρτιά... αλλά αυτό είναι εν μέρη και δική μας δουλειά.

Τελος πάντων ... αυτά τα ολίγα και χαρούμενα αυτή την φορά.

Θέλω να τα πώ... και οχι να τα καπνίσω!!!

Αυτό το post το σκεφτόμουνα εδώ και καιρό. Απλώς περίμενα την στιγμή που θα μου δοθεί ένα έναυσμα (μια ασήμαντη αφορμή) για να το γράψω.

Άκουσα λοιπόν προχθές στις ειδήσεις ότι με πρωτοβουλία κάποιων μαθητών φτιάχτηκε ένα CD με υλικό (κυρίως πολυμεσικό) το οποίο αναπτύσσει για μια ακόμη φορά τους κίνδυνους του καπνίσματος απλώς αυτή τη φορά μέσα από ένα πιο "διασκεδαστικό" και πιο κοντινό στους νέους τρόπο.

Δε λέω καλή η προσπάθεια και καλοδεχούμενη όποια προσπάθεια αλλά σε μία χώρα όπου το κάπνισμα αντιμετωπίζεται με τρόπο χειρότερο και από τριτοκοσμικές χώρες δε ξέρω τι όφελος μπορεί να υπάρξει. Και εξηγούμαι για να μη παρεξηγούμαι. Προσωπικά, δεν έχω τίποτα με τους καπνιστές μιας και όλη η υπόλοιπη οικογένεια είναι καπνιστές, συν αρκετοί φίλοι. Το πρόβλημά μου είναι με το καπνό τους!!!

Η στάση όμως μιας συντεταγμένης και υποτίθεται σύγχρονης πολιτείας όπως η Ελλάδα απέναντι στο ζήτημα είναι τραγική!!! Κατ' αρχήν απαγορεύει την διαφήμιση καπνού στην τηλεόραση αλλά επιτρέπει τις τεράστιες αφίσες με τις υπέροχες ξανθιές καλλονές που σε καλούν να το ανάψεις μαζί τους ή τους αντίστοιχα μάτσο καουμπόηδες που καπνίζουν αμέριμνοι πάνω στο άλογο τους. Επιτρέπει επίσης την διαφήμιση πόρτα με πόρτα ή για να το πω καλύτερα τραπέζι - τραπέζι (σε καφετερίες, μπαρ κτλ.) με τις επίσης διμερές κυρίες με τα μίνι που έρχονται να σου προσφέρουν το δωρεάν δείγμα από την νέα μάρκα τσιγάρων !!! Και μετά περιμένει η απαγόρευση στην τηλεόραση να πιάσει τόπο!!! Μα καλά, ποιόν κοροϊδεύουν???

Για να έρθω και στο άλλο ΤΕΡΑΣΤΙΟ ζήτημα των δημοσίων χώρων. Εδώ κι αν μιλάμε για ΤΟ μπάχαλο. Κατ΄αρχήν με βάση έρευνες είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι στην Ελλάδα ο χώρος μη καπνιστών σε μαγαζιά, δημόσιες υπηρεσίες κτλ. είναι ακόμα πιο ξεκαρδιστικό αλλά εξίσου σύντομο ανέκδοτο από το "Αλβανός τουρίστας" που κυκλοφορούσε κάποτε. Ήδη πολλές χώρες στην Ευρώπη (ανάμεσα τους και οι φίλοι μας οι Ιταλόι που λέμε πως έιναι "ούνα φάτσα ούνα ράτσα") έχουν προχωρήσει στην ολική απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους ακόμα και σε μπαρ, εστιατόρια και τα σχετικά. Εδώ... πέρα βρέχει. Και δυστυχώς θα συνεχίσει να βρέχει πέρα για πολύ καιρό όπως φαίνεται. Ο κόσμος αντιμετωπίζει το κάπνισμα σαν ένα δικαίωμα που δεν μπορεί κανένας να το πειράξει θαρρείς και κατακτήθηκε μετά από φοβερούς αγώνες και θυσίες όπως η επανάσταση του 21. Αντί να υπάρχει η αντιμετώπιση σαν κίνδυνος δημόσιας υγείας εδώ το θεωρούμε φυσιολογικό να ανέχεται ο καθένας το καπνό μας. Παρόλ' αυτά αν ένα μαγαζί δεν έχει καθαρές τουαλέτες μας κάνει σίγουρα αρνητική εντύπωση χώρια που τα σκουπίδια στους δρόμους μετά από τις πρόσφατες απεργίες κόντεψαν να φέρουν λοιμούς, πανούκλες, χολέρες και όλα τα σχετικά σύμφωνα με τους "ειδικούς"!!! Αυτό και αν είναι παραφροσύνη!!! Δεν βλέπεις το κανόνι δίπλα σου καθημερινά για μια ζωή και φωνάζεις για το νεροπίστολο που σε σημαδεύει από τα 10 μέτρα και αυτό μόνο για 2 βδομάδες!!! ΕΛΕΟΣ.

Και για να μην παρεξηγηθώ για ακόμη μια φορά ξεκαθαρίζω πως δεν λέω ότι είναι δικαίωμα του καθενός να καπνίσει και να καταστρέψει όπως θέλει τον εαυτούλη του αλλά τουλάχιστον ας υπάρχει ο ελάχιστός σεβασμός στον διπλανό που μπορεί να θέλει να καταστραφεί με άλλον τρόπο. Και στο κάτω-κάτω της γραφής δεν χάλασε και ο κόσμος αν βγεις και λίγο στο κρύο να κάνεις ένα τσιγαράκι αν το θες τόσο πολύ. Άσε που έτσι κάποια στιγμή μπορεί και να βαρεθείς το μέσα έξω και να το κόψεις ή μπορεί να το δεις σαν ευκαιρία για γνωριμία με άλλους συμπάσχοντες.

Τέλος πάντων, επειδή πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσω θέλω να κλείσω με την θλίψη που αισθάνομαι όταν βλέπω νέα άτομα να είναι πιο σθεναροί υποστηριχτές της τρέχουσας κατάστασης και από μεγαλύτερους στους οποίους μπορώ να δώσω και το άλλοθι της συνήθειας, του βολέματος ή έστω της αδιαφορίας μερικές φορές για το μέλλον.

Σκουπίδια στα σκοτάδια.

Θα μπορούσε να ήταν τίτλος βιβλίου που σίγουρα θα σε έκανε να αναρωτιέσαι τι καλό μπορεί να έχει???

Στην παρούσα όμως συγκυρία συνδέει απλώς τα 2 μεγαλύτερα προβλήματα που δημιουργούν οι απεργίες των τελευταίων ημερών. Σκουπίδια στα σκοτάδια!!!

Προσωπικά λοιπόν δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους της καθαριότητας που είναι και απαραίτητοι και παρεξηγημένοι (με κάτι τέτοιες απεργίες συνειδητοποιούμε την σημαντικότητα της εργασίας τους) ούτε και με τους απλούς εργαζόμενους στην ΔΕΗ που μπορούν με μια κίνηση να μας γυρίσουν στην εποχή των... παγετώνων. Όμως πάνε περίπου 2 βδομάδες που συνεχίζονται τώρα οι απεργίες και όπως καταλαβαίνω τίποτα δεν πρόκειται να βγει με παραδοσιακά μέσα διαμαρτυρίας. Απορώ λοιπόν πως αυτές οι 2 ομάδες δεν έχουν σκεφτεί κάποιον καλύτερο και ίσως εντυπωσιακότερο τρόπο να δείξουν ποιοι είναι το πρόβλημα και με ποιους τα έχουν.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τους καθαριστές. Το μόνο που καταφέρνουν μέχρι στιγμής είναι να αρχίσουν να στρέφουν τον κόσμο εναντίον τους. Εφόσον λοιπόν το πρόβλημα το έχουν με τους κυβερνώντες και μιας και ζούμε στην εποχή της εικόνας τι καλύτερη εικόνα θα υπήρχε από το να καθαρίζονται τα περισσότερα μέρη και τα σκουπίδια να ξεφορτώνονται μπροστά στα μέρη αυτών που τους δημιουργούν το πρόβλημα. Τα έχουν για παράδειγμα με τους υπουργούς? Ας αδειάσουν από 5-10 οχήματα μπροστά στο κάθε υπουργείο και στο κάθε σπίτι υπουργού!!! Τα έχουν με τους δημάρχους ας μεταφέρουν το ευωδιαστό πρόβλημα μπροστά τους!!! Δυστυχώς όμως αυτό που είδα προχθές σε ρεπορτάζ μάλλον το αντίθετο δείχνει... για τα υπουργεία ισχύει αυτό που ισχύει και στο ανέκδοτο με τον Εβραίο. Γύρω γύρω σκουπίδια και στο υπουργείο ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ μέχρι και τα τασάκια για τα τσιγάρα!!! Πως περιμένεις μετά να σε πάρει είδηση ότι φωνάζεις και διαμαρτύρεσαι???

Τώρα οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ποιους θέλουν να "χτυπήσουν"? Την διοίκηση? Την κυβέρνηση? Ας σκεφτούν τι τους χαλάει και βρήκαν την λύση... Η εισροή χρημάτων. Κόψτε την λοιπόν!!! Μην εισπράτεις λογαριασμούς. Κάνε και μια εκστρατεία ζητώντας από τους καταναλωτές να μην πληρώνουν με κανένα τρόπο τον λογαριασμό για 1 μήνα και χτύπα εκεί που πονάει. Θα μου πεις εδώ τα πράγματα περιπλέκονται γιατί αν δεν πληρώσεις θα στο κόψουν το ρεύμα. Ε, σταμάτα και τα αντίστοιχα συνεργία που διακόπτουν το ρεύμα.

Βέβαια το καλύτερο θα ήταν το δωρεάν ρεύμα (π.χ. αν υπάρχει διακόπτης για την μέτρηση της κατανάλωσης σε μια περιοχή κατέβασε αυτόν και άσε την παροχή ελεύθερη) αλλά εδώ ίσως υπάρχουν πρακτικά προβλήματα και μάλλον δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά ακόμα και με το σταμάτημα της είσπραξης μπορείς να τραβήξεις την προσοχή!!! Και εφόσον οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δουλεύουν θα υπάρχει και επιπρόσθετη πίεση να πληρωθούν γιατί αλλιώς μπορούν να σε τραβάνε στα δικαστήρια και να ζητάνε χειρότερες αποζημιώσεις Το δικαίωμα στην απεργία από την μία δεν μπορείς εύκολα να το χτυπήσεις τον εργαζόμενο από την άλλη πρέπει να τον πληρώσεις άρα στο τέλος καταλαβαίνεις πως από αυτόν κρέμεσαι και εξαρτάσαι.

Άσε που στην ΔΕΗ υπάρχει και εναλλακτικό σχέδιο αντίστοιχο με τα σκουπίδια κλείσε το ρεύμα μόνο σε αυτούς που θέλεις να σε ακούσουνε. Κατέβασε τον διακόπτη στα σπίτια τους στα εξοχικά τους στους συγγενείς και φίλους στα γραφεία και κανε τους ρεζίλι διεθνώς!!!

Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ αυτό που ακούω είναι ότι οι απεργίες συνεχίζονται και κανείς απεργός δεν εισακούγεται. Ίσως λοιπόν το θέμα να είναι ο τρόπος και η κατεύθυνση που φωνάζεις. Μπορεί να "ξελαρυγγιάζεσαι" κοιτάζοντας τον κόσμο αλλά ίσως αν "ψιθυρίσεις" στο αυτί τον υπευθύνων να ακουστείς πιο απειλητικός και να τραβήξεις περισσότερο την προσοχή που χρειάζεσαι. Γιατί άραγε αυτοί οι λεγόμενοι "συνδικαλιστές" που νοιάζονται τόσο για τους εργαζόμενους δεν σκέφτονται με τέτοιο τρόπο??? Μήπως φοβούνται ότι το ψιθύρισμα ενοχλήσει και τα δικά τους αυτιά???

Μέχρι τότε εμείς οι υπόλοιποι ας κάνουμε βόλτες ανάμεσα σε σκουπίδια μέσα στα σκοτάδια...

Last.fm ή αλλιώς απλές ιδέες που πιάνουν τόπο.

Το ξέρω πως για κάποιους είναι "παλιά" νέα αλλά μόλις ανακάλυψα το Last.fm. Μετά από την ήττα με την Pandora που οι δισκογραφικές κάναν το θαύμα τους και την απέκλεισαν (τουλάχιστον για την Ελλάδα που μας ενδιαφέρει) μια νέα λύση στην αυτόματη "έξυπνη" επιλογή και δημιουργία Playlist μουσικής ήρθε με το Last.fm.

Δεν έχω πολλά να πω απλώς ότι η ιδέα του να βρίσκεις (αυτόματα μέσω μηχανής) τι θα θέλει να ακούσει κάποιος δίνοντάς σου μόνο με ένα όνομα τραγουδιστή η γκρουπ κάποτε θα φαινόταν επιστημονική φαντασία. Και όμως η ιδέα είναι απλή. Τι ακούνε οι υπόλοιποι όταν ακούνε αυτόν τον καλλιτέχνη...??? Ε να τι θα σου βάλω να ακούσεις και εσύ!!!

Εντάξει... λίγο δύσκολο να λειτουργήσει όταν έχεις άτομα με πολλά και ασύμβατα γούστα μεταξύ τους... όμως.. ελάχιστοι είναι αυτοί που όταν ακούν Metallica στο επόμενο τραγούδι το γυρίζουν σε Τσιτσάνη!!! Έτσι λοιπόν εκμεταλλευόμενοι την αρχή της γειτονικότητας των όμοιων τραγουδιών καταγραφή των τραγουδιών που ακούς και διάφορα άλλα που δεν ξέρω αλλά σίγουρα υπάρχουν από πίσω νάσου μια μηχανή με τέτοια πληθώρα μουσικής και δυνατότητες που όσο μπαίνεις πιο βαθιά στο "δίκτυο" τόσο καλυτερεύουν.

Δεν έχετε παρά να τσεκάρεται το playlist στα αριστερά που εμπλουτίζεται κάθε φόρα που μαρκάρω ένα ωραίο τραγουδάκι την ώρα που το ακούω και στα δεξιά να δείτε αν ταιριάζουν τα μουσικά μας γούστα!!! Πλάκα δεν έχει!!!

Ίσως να είναι ο ενθουσιασμός την πρόσφατης ανακάλυψης του αλλά πάντα με ενθουσιάζουν απλές ιδέες που όταν υλοποιούνται δείχνουν την δύναμή τους.


Υ.Γ. Υπάρχει βέβαια και ένα Plug-in που κάνει παρόμοια δουλεία για την μουσική που έχεις "τοπικά" (1ο πρόβλημα) και απαιτεί μια αρκετα χρονοβόρα διαδικασία ανάλυσης της μουσικής πριν αρχίσει να λειτουργεί (2ο πρόβλημα)

"Οικολογικά" επιχειρήματα...

Και μια που ξανα-ξεκίνησα στο προηγούμενο post να γράφω για αμπελοφιλοσοφίες ας συνεχίσω λίγο ακόμα μιας και δεν έχω κάτι άλλο αρκετά σημαντικό και νέο να γράψω.

Άκουσα λοιπόν προχθές στο ραδιόφωνο (παρεμπιπτόντως τελευταία έχω κολλήσει στο imagine του γνωστού δίδυμου Κανάκη – Σερβεττά http://www.imagine897.gr/) την είδηση ότι στη Αθήνα αρχίζουν να δίνονται στα super market καινούριες «πλαστικές» βιοδιασπώμενες σακούλες τις οποίες θα πληρώνουν στο κόστος οι καταναλωτές και αν το μέτρο έχει αποτέλεσμα θα επεκταθεί μέχρι τον Ιούλιο και σε άλλες πόλεις.
Δυστυχώς η εκφωνήτρια και η είδηση αντιμετωπίστηκε με κάπως «κοροϊδευτικό» τρόπο από τους συμπαρουσιαστές τις και με το δίκιο της θύμωσε. Αμέσως λοιπόν άρχισαν να έρχονται κάποια μηνύματα στο σταθμό που με τρέλαναν.

Με λίγα λόγια 2 κυρίαρχα επιχειρήματα άκουσα ενάντια του μέτρου αυτού.

Επιχείρημα 1ο : «Έλα μωρέ τώρα, ένα ακόμα κόλπο κάποιας εταιρίας που ανακάλυψε αυτές τις σακούλες και θέλει να τις μοσχοπουλήσει για να κερδίσει κανένα φράγκο».

Το λιγότερο που έχω να πω είναι πως χίλιες φορές να «τρώει» τα λεφτά μου μια τέτοια εταιρία η οποία επενδύει σε τέτοιου είδους έρευνα και προϊόντα από άλλες μεγάλο-εταιρίες που κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Με άλλα λόγια τέτοιες εταιρίες και οι άνθρωποί τους πρέπει σαφώς και να ανταμείβονται για την όποια συνεισφορά τους και ένας από τους τρόπους είναι και ο οικονομικός. Στο κάτω-κάτω της γραφής κάποια εταιρία δεν είναι και αυτή που βγάζει σήμερα τις πολύ βολικές κανονικές πλαστικές σακούλες. Γιατί λοιπόν να ανταμείψω αυτόν μόνο και μόνο επειδή έχει σχεδόν μηδενικό κόστος και όχι τον άλλον που επενδύει σε ποιότητα του προϊόντος και φιλικότητα στο περιβάλλον. Άσε που με αυτόν τον τρόπο μπορεί να κάνω και το δικό του προϊόν να φτάσει κάποια στιγμή στο μηδενικό κόστος του αντιπάλου. Και για να ξεκαθαρίσω σίγουρα δεν είμαι άνθρωπος που το κάνει πάντα αυτό αλλά εκεί που έχω τη δυνατότητα θα το κάνω.

Επιχείρημα 2ο : «Ας κοιτάξουνε πρώτα να σταματήσουνε και να κάνουνε κάτι οι μεγάλες εταιρίες και οι αμερικάνοι και οι κινέζει και οι λοιποί που βρωμίζουν περισσότερο από όλους τον κόσμο και μετά να πάω και γω να πάρω τις σακούλες. Δεν θα σωθεί από μένα το περιβάλλον!!!»

Αυτό και αν με κάνει έξαλλο όταν το ακούω. Μου θυμίζει τα πιτσιρίκια που μαλώνουν και όταν πάς να τα χωρίσεις αρχίζουν «Αυτός άρχισε πρώτος, αυτός να σταματήσει.». Θα μου πείτε εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ισχυρό απέναντι σε έναν αδύναμο και σαφώς ένα δίκιο το έχει ο αδύναμος αφού η δική του πράξη μπορεί να ωφελήσει πολύ λιγότερο από ότι του μεγάλου. Όμως ξεχνάμε μια πολύ σημαντική αριθμητική πράξη… τον πολλαπλασιασμό!!! Ναι τον πολλαπλασιασμό, γιατί αν πολλαπλασιάσεις τα αποτελέσματα της πράξης του μικρού επί εκατομμύρια φορές που είναι οι αδύναμοι σε αυτόν τον κόσμο έχεις τα αποτελέσματα μιας πράξης του μεγάλου και ακόμα παραπάνω. Το μόνο που χρειάζεται είναι συνειδητοποίηση της δύναμης μας και συντονισμός προς τον ίδιο στόχο. Και μετά θα έχεις και το πάτημα να πεις στον μεγάλο ότι «Κοίτα τα αποτελέσματα από την μικρή αυτή πράξη πολλών αδύναμων!!! Κάνε και συ τώρα το ίδιο ή θα υποστείς τις συνέπειες της δύναμης των αδυνάτων». Αυτό όμως με άτομα στην ομάδα των αδυνάτων που ακόμα δεν έχουν πάρει είδηση την δύναμη που έχουν «εν τη ενώση» δεν γίνεται.

Αυτά τα ολίγα και τα λέμε ξανά με τον επόμενο προβληματισμό…

Γράφωντας για το γράψιμο...

Είναι μια ακόμα από αυτές τις βραδιές που με πιάνουν που και που... και αρχίζω να σκέφτομαι διάφορα… από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο σημαντικά.

Σήμερα λοιπόν σκεφτόμουν το πώς αντιμετώπιζα διάφορα πράγματα παλιότερα και πώς σήμερα. Κα το πρώτο από αυτά που μου ήρθε στο μυαλό είναι το γράψιμο. Γράψιμο για εργασίες, για εκθέσεις, για δουλειά, για πλάκα, για … για … για…

Ε, μιας που σκέφτηκα το γράψιμο λοιπόν γιατί να μην τα γράψω κιόλας. Τον τελευταίο καιρό το γράψιμο έχει μπει πλέον για τα καλά στον χρόνο μου και σκέφτομαι το πώς το αντιμετώπιζα παλαιότερα και πως σήμερα.

Ανέκαθεν λοιπόν θυμάμαι τους δασκάλους μου στο σχολείο να μου λένε πως θέλω δουλειά στο μάθημα της έκθεσης. Εντάξει με τα φιλολογικά δεν τα πήγαινα και τέλεια… (όντας πρακτικό μυαλό) αλλά αυτή η έκθεση ήταν μόνιμο βάσανο. Αφήστε εκείνους τους καταραμένους τόνους… έφτασα λύκειο και ακόμα τους ξεχνούσα (όλως περιέργως, τώρα στον υπολογιστή δεν τους ξεχνάω καθόλου!!!). Μέχρι και στις πανελλήνιες και ενώ την έδωσα 2 φορές δεν κατάφερα πάνω από 12. Αργότερα στη σχολή ευτυχώς δεν χρειάστηκε και πολύ από την πλευρά εργασιών αλλά στις εξετάσεις θες δε θες θα γράψεις. Εκεί βέβαια δεν είχα να κάνω με έκθεση αλλά απάντηση σε ερωτήσεις πράγμα που δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα.

Εκεί που μπήκα λίγο στα ζόρια ήταν στο μεταπτυχιακό που όλα εξετάζονταν με εργασία και συν τοις άλλοις ήταν και στα αγγλικά. Βέβαια το να γράφεις έκθεση ιδεών και αναφορά από εργασία την οποία έκανες είναι διαφορετικά πράγματα και εκεί άρχισε να γίνετε μια μικρή στροφή. Παρόλο που το γράψιμο ήταν η αγγαρεία το όλο κομμάτι της έρευνας μέχρι εκεί το έκανε πιο υποφερτό. Είχες πλέον να περιγράψεις την δουλειά σου και όχι αόριστες ιδέες με επιχειρήματα και με γλώσσα που σε περιόριζε σε ένα ξύλινο λόγο σαν αυτό των πολιτικών.

Σήμερα λοιπόν όντας στο τελικό στάδιο του διδακτορικό αυτό του γραψίματος σκέφτομαι πως αν κάποιος μου έλεγε πριν 10 χρόνια όταν έγραφα την έκθεση για τις πανελλήνιες ότι θα καταλήξεις να θες να κάνεις μια δουλειά που αποτέλεσμα της δεν μπορεί να γίνει γνωστό παρά μόνο με γράψιμο άρα θα το βάλεις στη ζωή σου θα γελούσα. Βέβαια δεν μπορώ να πω πως έχει αλλάξει εντελώς η άποψη μου γι αυτό αλλά πλέον η αντιμετώπιση απέναντί του δεν είναι καθαρά αυτής της αγγαρείας. Με πιάνει καμιά φορά αλλά όπως φαίνεται όχι σήμερα το βράδυ… (χεχεχε). Εκείνο που βοήθησε αρκετά τελευταία είναι οι λεγόμενες ετεροαναφορές σε άρθρα μας πράγμα που σε κάνει λες… υπάρχει ένας λόγος που κάθομαι και γράφω τελικά… κάποιοι κάπου κάποτε θα τα διαβάσουν και κάποιοι κάπου κάποτε μπορεί και να εμπνευστούν, να κριτικάρουν, να απαντήσουν όπως έκανα και ‘γώ με αυτά που διάβασα από άλλους!!!

Τελικά πως τα φέρνει η ζωή και που κατέληξα… να γράφω για το γράψιμο ακόμα και στο blog μου!!!