Δήμ. Ξάνθης - Ένα απέραντο καρναβάλι! (Μερος Β')

Για όσους δεν διάβασαν το πρώτο μέρος, μπορούν να το βρουν εδώ.

Επειδή το σπίτι μου ακόμα δεν έπεσε να με πλακώσει θα συνεχίσω όπως υποσχέθηκα με μερικά δείγματα του πόσο καλά τηρείται το μέτρο του πεζόδρομου. Στην επόμενη ανάρτηση θα ασχοληθώ και με το πως έχει διαμορφωθεί μέχρι στιγμής η δρομολόγηση στους δρόμους της παλιά πόλης. Να τονίσω εδώ πως η αλλαγή της δρομολόγησης δεν έγινε την ίδια στιγμή (μέρα) με την λειτουργία του πεζόδρομου. Απλά μέσα στις επόμενες μέρες βλέπαμε σήματα να βγαίνουν άλλα να φυτρώνουν και γενικώς έπρεπε να έχεις τα μάτια σου 14 μη τυχόν και ο δρόμο που το πρωί ήταν μίας Α κατεύθυνσης το βράδυ είχε γυρίσει αλλιώς.

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Δείτε αριστερά την φωτογραφία τη εισόδου στον πεζόδρομο και πείτε μου πού βλέπετε το σχετικό σήμα;

Δεν καταλαβαίνετε;

Μα είναι τόσο εύκολο...

Εκείνο το άσπρο κυκλάκι στο πλάι αριστερά που τραβάει όλο το φώς από το φλάς;

Το σήμα που έχει μπει... είναι το σήμα Ρ-8 στην παρακάτω εικόνα με τα σήματα. Αυτό με τον κόκκινο κύκλο που δεν έχει τίποτα μέσα.

Ναι το ξέρω πως δεν είναι το κλασσικό σηματάκι για πεζόδρομους με το Παππού και το παιδάκι να βαδίζουν χέρι χέρι... αλλά τι να κάνεις... αυτό είχαν οι άνθρωποι.

Παρόλα αυτά όμως... όταν έχεις συνηθίσει επί δεκαετίες να ανηφορίζεις τον δρόμο για να ανέβεις στην παλιά πόλη, ένα τέτοιο σηματάκι που ξαφνικά ξεφύτρωσε στην άκρη του δρόμου και πάω στοίχημα πως οι μισοί και παραπάνω δεν θυμούνται τι σημαίνει, το παίρνεις χαμπάρι; Δεν νομίζω! Εγώ πάντως έκανα προσπάθεια για να καταλάβω τη διαφορά την πρώτη μέρα που είδα τον δρόμο. Θα περίμενε κανείς ότι για να κόψεις μία συνήθεια μιας ολόκληρης πόλης θα έκανε κάποιος κάτι πιο... φανταχτερό. Ας πούμε...

• Ένα όχημα της αστυνομίας (δημοτικής ή κανονικής) παρκαρισμένο σε μόνιμη σχεδόν βάση με ένα τροχονόμο να πληροφορεί για τις αλλαγές. 
• Ένα απαγορευτικό φαρδιά πλατιά στη μέση του δρόμου που να εμποδίζει ουσιαστικά την διέλευση και κάποιον χάρτη από δίπλα να δείχνει πώς μπορεί κάποιος να φτάσει στο κέντρο της παλιάς πόλης.

Παρόλ' αυτά το μόνο που μπήκε είναι το σηματάκι που βλέπετε με την σημείωση από κάτω ότι ισχύει για όλους εκτός των μονίμων κατοίκων που έχουν κάρτα! Εδώ επίσης να επισημάνω (για ακόμη μία φορά) ότι κάρτα δίνονταν μόνο σε κατοίκους των πεζοδρομημένων οδών που παρεμπιπτόντως είναι μετρημένοι στα δάχτυλα αφού τα περισσότερα κτίρια στο δρόμο είναι είτε μαγαζιά είτε καφετέριες και μπαράκια.

Και τώρα όπως είναι αναμενόμενο... δείτε τα αποτελέσματα της τόσο "αυστηρής" επιβολής της πεζοδρόμησης.

Στις 3 εικόνες παραπάνω βλέπουμε με τη σειρά δύο αμάξια, ένα μηχανάκι και άλλο ένα αμάξι να ανηφορίζουν τον κατά τ' άλλα πεζόδρομο. Τώρα τρείς πιθανές εξηγήσεις υπάρχουν.

Α) Είναι κάτοικοι με κάρτα (δεν είδα τίποτα και το μηχανάκι ήταν από delivery)

Β) Είναι παράνομοι (μάλλον δεν πήραν είδηση τα πέρι πεζοδρόμησης)

Γ) Τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια θεωρούνται πλέον πεζοί επειδή αυτοί που τα οδηγούν μετά περπατούν πεζοί στο δρόμο... (ή κάτι τέτοιο)

Τώρα ας περάσουμε στο πρώτο κουίζ της ημέρας.

Πόσα αμάξια διακρίνετε παρκαρισμένα στο πεζόδρομο;

Άντε να βοηθήσω... τουλάχιστον 5.

Πώς έφτασαν ως εκεί αφού απαγορεύεται η κυκλοφορία στον δρόμο με βάση το σήμα;

Μάλλον ήρθαν με τα πόδια... θα πρέπει να τα έσπρωχναν πόση ώρα για να ανέβουν την ανηφόρα!!!

Τελευταίο και τυχερό για πραγματικά δυνατούς λύτες:

Πόσα μηχανάκια διακρίνεται παρκαρισμένα στο πεζόδρομο;

Εδώ δυστυχώς και εγώ έχασα το μέτρημα!

Αλλά είπαμε τα φέρανε πεζοί οι άνθρωποι!

Να σημειώσω εδώ, για να μη νομίζει κανείς ότι την έστηνα με τις ώρες για να βρω αυτοκίνητα να ανεβαίνουν τον πεζόδρομο, πως το μόνο που χρειάζεται είναι περίπου 5 λεπτά για ανέβεις την ανηφόρα... και που θα πάει θα πέσεις πάνω σε κάποιο (ή μάλλον σε πολλά) παρκαρισμένο αμάξι, μηχανάκι, διερχόμενο όχημα κτλ. Πάντως ξένοιαστη βόλτα σε πεζόδρομο δεν το λες... με τίποτα! Οι φωτογραφίες λοιπόν τραβήχτηκαν σε διάστημα 3 ημερών κατά την απογευματινή μου βόλτα στην περιοχή. Έχοντας όπως είπα στην προηγούμενη ανάρτηση στενό συγγενή εκεί, τον επισκέπτομαι σχεδόν σε καθημερινή βάση και κάποιες φορές προτιμώ τον περίπατο.

Όταν όμως προτιμώ το αμάξι για να του ανεβάσω φάρμακα, τρόφιμα και διάφορα άλλα συνήθως πέφτω πάνω σε αυτό το όχημα της παρακάτω εικόνας. Βρίσκεται μονίμως παρκαρισμένο (όχι στον πεζόδρομο) αλλά σε γωνία δίπλα στην είσοδο του πεζόδρομου, μπροστά στο μαγαζί "Ψωμί και σοκολάτα". Για όσους ξέρουν το σημείο, ξέρουν και τον ιδιοκτήτη του αμαξιού. Όπως επίσης είναι κοινό μυστικό στην πόλη, αν γίνει σχετικό παράπονο - καταγγελία ότι το όχημα ενοχλεί (τώρα με τον πεζόδρομο η κίνηση στη συγκεκριμένη στροφή αυξήθηκε και ενοχλεί ακόμα περισσότερο) στην δημοτική αστυνομία αντιμετωπίζεται σαν... αστείο.

Δήμ. Ξάνθης - Ένα απέραντο καρναβάλι! (Μέρος Α')

Λένε πως αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Με αυτήν λοιπόν την ανάρτηση διακινδυνεύω να πλακωθώ από το σπίτι μου. Θα το ρισκάρω όμως.

Θα ξεκινήσω την ιστορία μερικές εβδομάδες πιο πριν. Αρχές Ιουλίου. Έχω επιστρέψει στην πόλη μου, την Ξάνθη (μιας και τα τελευταία 15 περίπου χρόνια ζω στη Θεσσαλονίκη) και ανάμεσα στα νέα και τις συζητήσεις ακούω και το εξής φοβερό. Η παλιά πόλη λέει θα γίνει πεζόδρομος. Ουάου σκέφτηκα!!! Ωραία σκέψη!!! Να μπορείς να κάνεις περίπατο στα σοκάκια χωρίς αμάξια θα είναι υπέροχο. Προφανώς έχοντας συγγενείς που μένουν στο συγκεκριμένο μέρος αμέσως ήρθε και ο αντίλογος. Πως θα εξυπηρετούμαστε εμείς; Που θα παρκάρουμε; Που θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα αμάξια μας για να φέρουμε 2 ψώνια παραπάνω που πήραμε από την αγορά; Αν χρειαστεί καμιά ανάγκη... κανένα ασθενοφόρο, πυροσβεστικό; Τί γίνεται;

Έτσι άρχισε μέσα μου μια σύγκρουση. Από την μία η ωραία ιδέα ενός πεζόδρομου και από την άλλη η πρακτικότητα και η καθημερινότητα των κατοίκων της περιοχής. Μη γνωρίζοντας περισσότερα σκέφτηκα πως δεν μπορεί… κάποιος σχεδιασμός θα υπάρξει ώστε και οι κάτοικοι να ικανοποιούνται και οι πεζόδρομοι να αναδείξουν αυτό το πανέμορφο κομμάτι της πόλης. Περίμενα λοιπόν να ακούσω κάποια ανακοίνωση, να δω κάποιο σχέδιο, κάποιον χάρτη, κάτι!

Άκουσα πως κυκλοφόρησαν κάποια πολύ περιορισμένα φυλλάδια κάποια στιγμή σε κατοίκους της περιοχής αλλά μια εβδομάδα μετά ήρθε το πρώτο χτύπημα. Μετά από ερωτήσεις μας στον δήμο μάθαμε πως τελικά πεζοδρομούνται όλο και όλο... 1μισης δρόμος!!! Ναι καλά ακούσατε! 1 δρόμος και μισός. Τώρα για να γίνω πιο συγκεκριμένος δείτε εδώ ποιο μέρος πεζοδρομήθηκε. Είναι αυτό που σημείωσα στον χάρτη με μπλε γραμμή.

Ρίχτε μια καλύτερη ματιά στον χάρτη. Τα σημεία με μπλε είναι καφετέριες και μπαρ της περιοχής. Τα κόκκινα είναι αξιόλογα κτίρια, αρχοντικά, εκκλησίες, ένα μουσείο και μία πινακοθήκη! Το μουσείο μάλιστα (το μόνο που υπάρχει στην περιοχή) είναι λαογραφικό. Όταν αρχικά άκουσα για πεζόδρομο πήγε το μυαλό μου σε ένα δρόμο που θα κάνει κάποιο γύρο (τουριστικό) από όλα αυτά τα αξιοσημείωτα μέρη ώστε ένας τουρίστας να μπορεί εύκολα ακολουθώντας τον να περάσει από τα βασικότερα μέρη της παλιάς πόλης και να ευχαριστηθεί την περιπλάνησή του χωρίς να φοβάται και να τραβιέται κάθε λίγο και λιγάκι στη άκρη μη τον κόψει κανένα αμάξι.

Προσέξτε τώρα πόσα αξιοθέατα βρίσκονται πάνω στο πεζόδρομο. Πόσα εκτός; Για την ακρίβεια ο πεζόδρομος σταματάει ακριβώς απέναντι από την είσοδο της πινακοθήκης (ο δρόμος που τα χωρίζει δεν πεζοδρομήθηκε), μόλις μερικά μέτρα πριν από το λαογραφικό μουσείο και λίγο ακόμη πιο μακριά από την πλατεία Μητροπόλεως (το highlight, όπως θα λέγανε και οι τουρίστες, της περιοχής). Με άλλα λόγια αν κάποιος θέλει να τον ακολουθήσει για να ξεναγηθεί στην παλιά πόλη το μόνο αξιοθέατο που θα δει είναι τα καφέ και τα μπαράκια της περιοχής. ΑΑΑ... ναι... ξέχασα και το Δημαρχείο! (που όμως θα φύγει από εκεί και θα πάει στο κέντρο τη πόλης).

Τώρα όποιος κακοπροαίρετος σκεφτεί ότι ο όλος πεζόδρομος έγινε για τα καφέ της περιοχής και όχι για την πραγματική τουριστική ανάπτυξη της... τι να πω... είναι κακοπροαίρετος και μικρός... σωστά; Όποιος επίσης μου πει ότι το όλο εγχείρημα έχει γίνει στην τύχη και χωρίς σοβαρό σχεδιασμό… τι να πω… δεν ξέρει τι του γίνεται!

Ή μήπως ξέρει;

Για την ακρίβεια οι κάτοικοι ειδοποιήθηκαν να βγάλουν κάρτες μονίμων κατοίκων για τα αυτοκίνητά τους 1 μήνα πριν. Άλλα όταν πήγαιναν στα γραφεία και έβγαζαν την κάρτα δεν ήξερε κάποιος να τους πληροφορήσει ποιες άλλες απαραίτητες κυκλοφοριακές αλλαγές θα γίνουν στους υπόλοιπους δρόμους ώστε πλέον κάποιος να μπορεί να προσεγγίσει με αμάξι την παλιά πόλη και πως να κινηθεί σε αυτή. Προσέξτε ότι στη διασταύρωση που τελειώνει ο πεζόδρομος στην πινακοθήκη μπορείς να φτάσεις με αμάξι ΜΟΝΟ από τον πεζόδρομο. Άρα είναι αναπόφευκτο ότι κάποιος από τους άλλους 3 δρόμους πρέπει να αλλάξει μονοδρόμηση. Αλλά κανένας δεν ήξερε ποιος μέχρι να γίνει ο πεζόδρομος! Το μόνο που ήξεραν οι "αρμόδιοι" για τις κάρτες υπάλληλοι ήταν ποιοι δρόμοι πεζοδρομούνται και ότι μόνο οι κάτοικοι αυτών των 1μιση δρόμων μπορούν να βγάλουν κάρτα. Δηλαδή… κάποιοι λίγοι μετρημένοι στα δάχτυλα.

Αυτό είναι απλά η αρχή. Τις επόμενες μέρες ελπίζω να καταφέρω να σας γράψω και πως μέχρι στιγμής εφαρμόζεται το μέτρο της πεζοδρόμησης τις πρώτες 2-3 εβδομάδες.

Δημόσιο vs Ιδιωτικό

Παρόλο που αυτή η προεκλογική εκστρατεία έχει αρχίσει και γίνεται κωμωδία και οι δεύτερες εκλογές μπορεί να στείλουν στο ψυχιατρείο την μισή Ελλάδα... (και γω κοντά είμαι) θα τολμήσω να αναλύσω την σκέψη μου σε ένα θεωρητικό θέμα που με απασχολεί τελευταία. Το ερώτημα είναι είμαστε υπέρ του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα; Ποιο είναι η καλύτερη αναλογία για ένα ιδανικό κράτος; Τι είναι καλύτερο; Και θα το κάνω πιο συγκεκριμένο. Ακούγεται έντονα και προκαλεί μεγάλη συζήτηση η ιδιωτικοποίηση οργανισμών όπως ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ αλλά και ΟΠΑΠ, ΟΣΕ κτλ. το ερώτημα λοιπόν είναι... αξίζει το δημόσιο να διαχειρίζεται τόσους οργανισμούς; Πρέπει το δημόσιο να ασχολείται το δημόσιο με αυτούς τους οργανισμούς;

Ας πάρουμε λοιπόν τα τρένα (το παράδειγμα είναι εντελώς τυχαίο). Ακούμε στις ειδήσεις εδώ και καιρό ότι είναι ο πιο ζημιογόνος οργανισμός του δημοσίου και ότι τον πληρώνουμε ένα κάρο χρήματα κάθε δυο και τρείς. Ωραία λοιπόν θα σκεφτεί κάποιος... ας τον πουλήσουμε. Και εδώ έρχεται η κλασσική ερώτηση της καινούρια διαφήμισης κινητής. "Για μαράκες ψάχνεις;" Ποιος ιδιώτης θα έρθει να αγοράσει μια επιχείρηση όταν ξέρει ότι είναι ζημιογόνα. Για ποιό λόγο να βάλει στο κεφάλι ένα τέτοιο νταλγκά;

Για χάρη της συζήτησης λοιπόν, θα δεχτώ ότι καταφέρνουμε ως κράτος να βρούμε αυτόν τον επιχειρηματία να αγοράσει τον ΟΣΕ και του πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Κερδίζουμε το ζεστό χρήμα της αγοράς ξεπληρώνουμε μισθούς συντάξεις και τρώμε τα χρήματα σε ότι άλλο χρειαζόμαστε... αλλά κάποια στιγμή τελειώνουν και πάμε για το επόμενο σκότωμα. Και η ιστορία συνεχίζεται... επόμενο ζημιογόνο παράσιτο... επόμενος βλάκας επιχειρηματίας... νέα δόση και την ξαναβγάζουμε λάδι για κάποιους μήνες.

Παρόλα αυτά όπως όλα τα παραμύθια κάποια στιγμή τα παράσιτα τελειώνουν και οι δόσεις για να την βγάζουμε καθαρή για λίγο ακόμα στερεύουν. Τί κάνουμε τότε; Ε... καλά... μέχρι τότε σίγουρα εμείς δεν θα είμαστε κυβέρνηση και κάποιος άλλος θα αναγκαστεί να φάει το αγγούρι.

Το παραμύθι όμως συνεχίζει και από την άλλη πλευρά. Οι επιχειρηματίες είτε αποτυγχάνουν να διαχειριστούν τις βόμβες που τους πουλήσαμε και τις πετάνε-πουλάνε σε άλλους, είτε (επειδή κατά γενική ομολογία ο ιδιωτικός τομέας είναι καλύτερος αποδοτικότερος κτλ κτλ.) καταφέρνουν και βγάζουν τις επιχειρήσεις από τον βούρκο με αποτέλεσμα να κερδίζουν αντί να χάνουν και μάλιστα χωρίς τον βραχνά του κράτους να τους ελέγχει όσον αφορά το κέρδος τους. Κάθε σοφός επιχειρηματίας που θα πάρει μία βόμβα στο χέρι θα φροντίσει να πάρει ανταλλάγματα αυτού του τύπου.

Και τώρα η ώρα της ηλίθιας ρητορικής ερώτησης. Για ποιο λόγο άραγε το δημόσιο δεν είναι αποτελεσματικό και αποδοτικό και έχει όλες τις "χάρες" μαζεμένες;. Γιατί πολύ απλά έχει φορτωθεί τις λαμογίες, τις μίζες, την πελατεία όλων των κομμάτων που πέρασαν από την κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια και είχαν την δυνατότητα να την εκμεταλλευτούν με αυτό τον τρόπο. Με άλλα λόγια απλά το δημόσιο είναι ζημιογόνο γιατί τόσα χρόνια κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την απόδοση και την αποτελεσματικότητά του σαν να ήταν δική του επιχείρηση... δική του δουλειά! Το κράτος δηλαδή είναι σαν επιχειρηματίας που βολεύει στη δουλειά όλο του το σόι οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα και προφανώς η δουλειά πέφτει έξω. Προσωπικά δεν ξέρω πολλούς επιχειρηματίες που θα έκαναν κάτι τέτοιο.

Οπότε η κατάληξη του παραμυθιού είναι να έχεις αρχικά ένα δημόσιο κουρεμένο χωρίς πολλά νοσοκομεία, με τα μισά πανεπιστήμια, χωρίς έλεγχο στο ρεύμα, στο νερό, στην ενέργεια γενικότερα, στις μεταφορές κτλ. Συν τοις άλλοις, όσο από το δημόσιο σου έχει απομείνει παραμένει αναποτελεσματικό γιατί απλά το μόνο που ήθελες ήταν να το ξεφορτώνεσαι και όχι να το στρώσεις σαν δουλειά. Από την άλλη, έχεις τους επιχειρηματίες να έχουν πλέον κάνει κερδοφόρες τις πρώην ζημιογόνες επιχειρήσεις του δημοσίου και να ελέγχουν τόσους και τόσους πόρους και υπηρεσίες για τα οποία κάθε "κοινωνικό" κράτος θα έπρεπε να προσφέρει το ίδιο το κράτος στους πολίτες σαν αντάλλαγμα στους φόρους που πληρώνουν τόσο καιρό.

Συνοψίζοντας την σκέψη μου σε μία πρόταση χρειαζόμαστε ένα δημόσιο που να λειτουργεί με όρους αξιοκρατίας και χρηστής διαχείρισης όπως κάθε σωστή ιδιωτική επιχείρηση και όχι ένα δημόσιο πουλημένο σε ιδιωτική επιχείρηση.

Και έρχομαι λοιπόν να τελειώσω με τις εξής ερωτήσεις.

• Γιατί αφού πληρώνω τόσους φόρους να μην αξίζω να απολαμβάνω τις καλύτερες των υπηρεσιών από το κράτος;
• Γιατί να πρέπει να πληρώνω ιδιώτες γι αυτά για τα οποία φορολογούμαι;
• Αφού γνωρίζω ότι το πρόβλημα είναι να στρώσω την επιχείρηση διώχνοντας τους πραγματικά χαραμοφάηδες γιατί να ψάχνω αγοραστές;
• Και τέλος πώς μπορώ να εμπιστευτώ ξανά αυτούς που μέχρι τώρα αντί να βλέπουν το δημόσιο σαν επιχείρησή τους που την πονάνε και παλεύουν γι αυτή, τη βλέπουν σαν μέσο για να βολέψουν φίλους και συγγενείς με αντάλλαγμα κάποια ψηφαλάκια;
• Πως μπορώ να εμπιστευτώ ξανά τους ανθρώπους που μέχρι τώρα τα έκαναν σκατά;

Πολύ απλά ΔΕΝ μπορώ!!!