Αγανάκτηση ναι... αλλά...

Και ξαφνικά η εκδήλωση "Αγανακτισμένοι στο Λευκό Πύργο" έφτασε τις 20.000 συμμετοχές. Θες γιατί μας την ψιλοείπαν οι Ισπανοί, θες γιατί διαφημίστηκε κάτι λίγο. Καλώς η κακώς το μάθαμε και δηλώνουμε παρών. Δεν ξέρω αν όντως θα παρευρεθούν εκεί και τα 20.000 άτομα αλλά το ότι κάποιοι αποφάσισαν να το κάνουν και κάποιοι συμμετέχουν είναι κάτι θετικό.

Ελπίζω βέβαια όλοι αυτοί να καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται να παρευρεθούν στη σελίδα του Λευκού Πύργου στο facebook. Θέλω να πω πως είναι πολύ εύκολο να δηλώνεις ηλεκτρονικό παρών. Πραγματικό όμως? Μακάρι λοιπόν να διαψευσθώ. Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς Κυριακή κοντή γιορτή. Θα δείξει.

Αυτό που με απασχολεί είναι τι ελπίζουν, πιστεύουν, νομίζουν όσοι θα συμμετάσχουν ότι θα καταφέρουμε με κάτι τέτοιο. Κάποιοι θα πουν να πέσει η κυβέρνηση, κάποιοι απλά να τα σπάσουμε, κάποιοι μπορεί να νομίζουν ότι θα καταφέρουμε να διώξουμε την τρόικα και το κακό μνημόνιο. Γενικώς ο καθένας νομίζει, πιστεύει, ελπίζει ότι θέλει. Παραθέτω λοιπόν μέρος του κειμένου από την εκδήλωση... έτσι... για διευκρινίσεις.

Η λέξη Αγνακτισμένοι δεν θέλει με τίποτα να υποκινήσει ή να υποδείξει τον τρόπο. Απεναντίας, δηλώσαμε από την αρχή ότι θέλουμε να βρεθούμε ειρηνικά και αυθόρμητα. Χωρίς σχέδιο και πλάνο. Μόνο να δηλώσουμε την ειρηνική διαμαρτυρία μας.

Ο καθένας στην σελίδα της διαμαρτυρίας εκφράζει τον εαυτό του και μόνον αυτόν. Χωρίς επιτροπές και ψήφους. Αρα, καλούμε τον καθένα να είναι υπεύθυνος των λόγων και των πράξεων του. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι αρνητικό. Όμως, να μην δημιουργείται άλλη εντύπωση, από ό,τι ισχύει.

Δηλαδή μια ειρηνική και αυθόρμητη σύναξη.

Έτσι λοιπόν. Δεν αποσκοπεί σε κάτι συγκεκριμένο η συγκέντρωση. Μόνο το να βρεθούμε και να δείξουμε σε αυτούς που πρέπει ότι είμαστε ακόμα εδώ. Προσωπικά λοιπόν νομίζω πως ο στόχος είναι απλά να δώσουμε να καταλάβουν όλοι αυτοί που πηγαινοέρχοναι στην Βουλή και παίρνουν αποφάσεις ότι είναι εκεί για ένα λόγο και ότι είναι εκεί εξ αιτίας μας. Άρα, υπό το βάρος των περιστάσεων και την σοβαρότητα της κατάστασης, περιμένουμε να δείξουν για ΜΙΑ φορά στην ιστορία της χώρας ότι αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και να πράξουν αναλόγως. Πέρα από κομματικές γραμμές αγκυλώσεις και άλλες παρόμοιες μ...ίες να δείξουν ότι τους έχει απομένει έστω και λίγο κύρος και σοβαρότητα και να σταματήσουν να μα δουλεύουν ψιλό γαζί!

Αλλιώς...

Έγραψα αρκετά ήδη... αυτό το αλλιώς θα το αναλύσω σε κάποια άλλη ανάρτηση.

Το είδα σε blog... άρα είναι αλήθεια!

Είναι ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και καιρό. Ο όγκος των πληροφοριών που λαμβάνουμε σήμερα από το web είναι ασήλυπτος, αλλά τι φίλτρα έχουμε ώστε να καταλαβαίνουμε και κρίνουμε τις πληροφορίες αυτές;

Σκεφτείτε λίγο την ιστορία που είχε κυκλοφορήσει κάποια στιγμή πριν από καιρό με τα φύλλα της ελιάς και τον χυμό τους που δήθεν θεραπεύει τον καρκίνο. Πάλι καλά που μείνανε κάποιοι ελαιώνες ζωντανοί από τις επιδρομές!

"Το είδα στην τηλεόραση άρα δεν μπορεί... είναι αλήθεια! Πάω για φύλλα!"

Και άντε όταν ήταν μόνο η τηλεόραση ή οι εφημερίδες, οι ειδήσεις διαδίδονταν από δημοσιογράφους που καονικά θα πρέπει να διασταυρώσουν πηγές και μετά να βγάλουν κάτι στη φόρα. Με άλλα λόγια η είδηση περνόυσε από τα φίλτρα τους, που για να λέμε και του στραβού το δίκιο έχουν εκπαιδευτεί και κάτι λίγο για να μη γίνονται ρεζίλι. Δεν λέω ότι δεν ξέφευγαν "περίεργες" ειδήσεις (το παραπάνω παράδειγμα το αποδυκνύει) ή ότι δεν άλλαζαν και δεν καταχωνιάζονταν άλλες, απλά κάπως μετριάζοταν το θέμα.

Έπειτα μάθαμε τα συφέροντα. Η τάδε εφημερίδα εξυπηρετεί τον Χ το τάδε κανάλι είναι τον Υ και οι ειδήσεις άρχισαν να χάνουν εγκυρότητα λόγω προφανών πλέον στρεβλώσεων, αποκρύψεων κτλ. Την ίδια στιγμή ξεσπάει η μόδα των blogs και κάθε πικραμένος (συμπεριλαμβανομένου και εμού) ανοίγει ένα blog και αρχείζει να γράφει ότι του κατέβει. Και εδώ αρχίζει το μπλέξιμο...γιατί όταν βρίσκεσαι σε ένα τοπίο με ΜΜΕ γεμάτα συμφέροντα το web και τα blogs του καθενός φαντάζουν παράδεισος! Τα ανώνυμα δε ακόμα περισσότερο! Ο καθένας λοιπόν, κρυμμένος και πίσω από την ανωνυμία του blogger, γράφει ό,τι θέλει και επειδή το γράφει στο blog (που είναι ελεύθερος να γράψει ό,τι θέλει) αυτομάτως συμπεραίνουμε ότι λέει αλήθεια.

Και ερώτω κυρίες και κύριοι.: Ο Χ ανώνυμος blogger που γράφει μία είδηση, που ξέρω εγώ για ποιον δουλέυει; Βγάζει τα προς το ζείν από το blogging; Δεν νομίζω. Αν λοιπόν αυτός ο Χ ανώνυμος είναι πραγματικά ένας επώνυμος που απλά κατευθύνει γνώμες φορώντας πλεόν την μάσκα του blogger πως το ξέρω; Δεν το ξέρω. Με την υπόθεση του tromaktiko είδαμε πόσο ανώνυμα και ουδέτερα ήταν τελικά τα post του blog. Αρα; Είναι η ανωνυμία και η ελευθερία του internet η λύση ή μήπως είναι ένα ακόμα όπλο; Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς.

Πάντως επειδή από λύση μπορεί έυκολα να γίνει όπλο υπάρχει ένας πολύ απλός αλλά δύσβατος δρόμος για να αφοπλίσουμε το όπλο. Λέγεται κρίση. Όχι οικονομική. Κριση από το κρίνω. Σκέφτομαι. Ψάχνω. Μασάω και δεν καταπίνω ότι διαβάσω. Καταλάβατε λοιπον γιατί είναι δύσβατος; Γιατί θέλει δουλειά. Σκέψη. Κρίση. Φόρτο εργασίας και πάνω από όλα γνώση, εκπαίδευση και παιδεία.

Γι αυτό και προσωπική μου άποψη είναι πως η πληροφορική στα σχολέια και ειδικά σε ηλικίες που οριμάζει η σκέψη πρέπει να πάρει μία άλλη τροπή. Εκπάιδευσης στην συλλογή, κρίση και χρήση πληροφορίας στο internet.

Άρα, την επόμενη φορά που θα διαβάσετε κάτι και θα πατήσετε το share ή το like για να το δέιξετε στους φίλους σας, ξανασκεφτείτε το. Μήπως απλά διαδείδετε την οποιαδήποτε βλακεία κατέβηκε στο μυαλό του καθενός;

ΥΓ. Εντάξει... δεν τα έγραψα όλα αυτά για να σας αποτρέψω να μοιραστείτε αυτό το post. Καλή η σκέψη αλλά φτάνει τόσο... αρκετά σας ζόρισα... πατήστε το το share. Μη φοβάστε!