Ένα χρόνο μετά.

Ένα χρόνο πριν, τέτοια ώρα, το τρένο από Ξάνθη ξεκινούσε για Λαμία και μείς ένα ταξίδι 9 μηνών στην στρατιωτική θητεία. Σήμερα, την ίδια ώρα, το τρένο των αναμνήσεων ξεκινάει και πάλι το ίδιο ταξίδι για μία ανασκόπηση και έναν απολογισμό.

Το τρένο λοιπόν φτάνει 5 τα ξημερώματα Λαμία και μια παρέα 4 ατόμων που μόλις κατέβηκαν με τα σακίδια στα χέρια περιπλανούνται μέσα στην πόλη για να βρουν κάπου να πιούν ένα καφέ. Το πρωί, σχεδόν με το που ανοίγουν οι πύλες, περνάμε στο κέντρο και παραδίδουμε τις πολιτικές μας ταυτότητες. Αυτό ήταν. Το ταξίδι μόλις ξεκίνησε.

Οι πρώτες εβδομάδες περνάνε με συνεχείς παρελάσεις και πρόβες για την ορκωμοσία όπου παίρνουμε και την πρώτη μας άδεια!!! Μετά αρχίζει η εκπαίδευση με τα όπλα οι υπηρεσίες οι πρώτες σκοπιές κτλ, ώσπου μετά από 1 μήνα περίπου έρχεται η ώρα του πρώτου αποχαιρετισμού από την παρέα του κέντρου.

Ο καθένας παίρνει τον δρόμο του και ο δικός μου με βγάζει Καλαμάτα για περεταίρω εκπαίδευση πάνω στην ειδικότητά μου. Νέες γνωριμίες, νέες εμπειρίες, άλλες καλές και άλλες όχι τόσο καλές, αλλά σε γενικές γραμμές μπόλικο τρέξιμο και τέντωμα εν όψη της επιθεώρησης από τον… Στρατηγό.

Η επιθεώρηση τελειώνει και μαζί της τελειώνει και το τρέξιμο αλλά και η «εκπαίδευση» στην ειδικότητα και μια ακόμα ώρα αποχωρισμού από την παρέα της Καλαμάτας έρχεται. Εδώ πλέον, το τρένο ξεκινάει από το ένα άκρο της Ελλάδας και φτάνει στην άλλη άκρη αφήνοντας σε κάθε στάση και από λίγους.

Εμείς κατεβαίνουμε Ξάνθη. Η καναδέζα μας περιμένει στον σταθμό και αμέσως-αμέσως μετά από περίπου μία μέρα ταξίδι φτάνουμε στο μέρος που θα υπηρετήσουμε τους υπόλοιπους 7 μήνες θητείας. Από την πρώτη κιόλας μέρα με βάζουν σε ένα γραφείο (όντας γνώστης χρήσης υπολογιστή) και αρχίζουν τα σεμινάρια από τον “παλιό” για το τι είναι έγγραφα, τί είναι σήματα, πώς πρωτοκολλούμε, πως στέλνουμε, πώς… πως… πως… Σιγά, σιγά οι 2 νέοι του γραφείου (εκτός από μένα τσίμπησαν και 1 ακόμα φιλαράκι για το ίδιο γραφείο) γίνονται πλέον παλιοί (ή μάλλον μεσήλικες) και η δουλειά βοηθάει στο να περνάνε τα πρωινά χωρίς να το καταλάβεις. Άλλοτε με εντάσεις άλλοτε με χαβαλέ, πάντως περνάνε. Τα απογευματάκια είτε με έξοδο, είτε με υπηρεσία τα πράγματα είναι πιο ήρεμα και οι εβδομάδες κυλούν η μία μετά την άλλη.

Ο χρόνος αλλάζει (κάπως περίεργα) και χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε ήδη φάει την μισή θητεία. Μετά από κει τα πράγματα πλέον είναι εύκολα. Ξέρεις τι να περιμένεις και από ποιόν, γνωρίζεις καλά πλέον τα στελέχη και τους υπόλοιπους της μονάδας και όλα κυλάνε σαν έχεις πάρει πλέον την κατηφόρα και σιγά-σιγά αυξάνεις ταχύτητα. Μέχρι που τελικά φτάνουν οι 2 τελευταίοι μήνες που με τις άδειες και τα σχετικά ούτε που τους καταλαβαίνεις. Έχεις τόση φόρα που δεν σε σταματάει κανείς και όταν έρχεται πλέον η μέρα της απόλυσης σπας το φράχτη και ελευθερώνεσαι ξαναπαίρνοντας στα χέρια σου την παλιά σου ταυτότητα.

Και τελικά τι μένει από όλο αυτό το παραμύθι? Σίγουρα κάποια πρόσωπα, κάποιοι φίλοι, αρκετές ιστορίες, και κάποια παραδείγματα είτε προς μίμηση είτε προς αποφυγή. Μακάρι να μπορούσα να πω πως τα παραδείγματα προς αποφυγή είναι ελάχιστα αλλά δυστυχώς είναι τόσα που μερικοί από εμάς αναρωτιούνται αν υπερτερούν των άλλων.

Προσωπικά έχω πάρει 2 μαθήματα. Το πρώτο, πώς μπορείς να χειριστείς και το παραμικρό ίχνος υποτυπώδους εξουσίας για να κάνεις τη ζωή δύσκολη στους γύρω σου σε κάθε δυνατή ευκαιρία και να είσαι δέκτης κάθε είδους υποτιμητικού σχολίου (για να μη πω για τις βρισιές) πίσω από την πλάτη σου. Το δεύτερο, πώς μπορείς να χειριστείς την ίδια ακριβώς ποσότητα εξουσίας με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Βοηθώντας δηλαδή τους γύρω σου, και μη ξεχνώντας ακόμα και σε περίεργες καταστάσεις πως όλοι μας είμαστε άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες. Θα χρησιμοποιήσω και τα δυο στη ζωή μου. Το πρώτο για να θυμάμαι τι άκουγαν οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες (τα ονόματα των οποίων έχω ήδη σβήσει από την μνήμη μου) πίσω από την πλάτη τους ώστε να αποφύγω αν ακούω και γω τα ίδια. Το δεύτερο για να θυμάμαι πώς όποιας μορφής εξουσίας και σε όποια ποσότητα και αν την έχεις σκοπός είναι να την χρησιμοποιείς προς όφελος όλων και όχι μόνο του εαυτού σου. Η εξουσία είναι απλά ένα εργαλείο και το πως τη χρησιμοποιείς είναι αυτό που σε διαμορφώνει σαν άνθρωπο μέσα στο μικρό κοινωνικό σύνολο του καθενός.

Το σημαντικότερο όμως από όλα τα μέρη του ταξιδιού είναι οι φίλοι. Οι σειρές. Αυτοί που ήταν εκεί και στα δύσκολα και στα εύκολα, και πριν και μετά. Με άλλους μπορεί να τα λέω πλέον συχνά με άλλους αραιά αλλά σίγουρα μας δένει κάτι το ιδιαίτερο που δεν χάνεται.

Καλή μας επέτειο σειρούλες!!!

Ο αντικαπνιστικός νόμος στην Ελλάδα του 2025 … (revisited)

Ένα χρόνο και κάτι ψιλά αργότερα ξαναδιαβάζω το κειμενάκι για τον αντικαπνιστικό νόμο που όπως λένε θα εφαρμοστεί αυστηρότερα πλέον από 1 Σεπτεμβρίου.

Η άποψή μου παραμένει ίδια όσον αφορά την εφαρμογή του. Εξακολουθώ δηλαδή να πιστεύω ότι αυτή εξαρτάται καθαρά από την καλή θέληση και την διορατικότητα (ίσως) των καπνιστών. Αυτό που έχει αλλάξει όμως είναι η αισιοδοξία μου ότι θα τα καταφέρουμε.

Από πέρσυ μέχρι σήμερα μόνο ένα πράγμα άλλαξε όσον αφορά την ιστορία. Χάσαμε ένα χρόνο από το υποθετικό σενάριο που είχα γράψει και ο 16χρονος πιτσιρικάς της ιστορίας έχει γίνει πλεόν 1 έτους.

Άραγε πόσον ετών θα γίνει μέχρι να βάλουμε μυαλό?

Ποιός είναι αλήθεια ο τυφλός σε αυτή τη χώρα?

Τον τελευταίο καιρό έχει βουίξει ο τόπος (τουλάχιστον εδώ στον μικρόκοσμό μου) για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης και την οδηγεί στο κλείσιμο.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι ουσιαστικά την διαχείριση της σχολής την είχε μέχρι τώρα η Νομαρχία η οποία με τα χρήματα που παίρνει από το υπουργείο πληρώνει και συντηρεί τη σχολή. Τον τελευταίο καιρό λοιπόν δεν πληρώνει τα έξοδα επειδή δεν έχει όπως λέει λεφτά να πληρώσει. Από την πλευρά του το υπουργείο λέει ότι τα λεφτά ήταν αρκετά αλλά λόγω της κακής διαχείρισης του από την Νομαρχία δεν έφτασαν.

Δεν γνωρίζω ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο (και ούτε σκοπεύω να ασχοληθώ με αυτό) αλλά το σίγουρο είναι ένα. Αυτός που την πληρώνει σίγουρα δεν είναι ο φταίχτης. Αυτός που την πληρώνει είναι τα παιδιά που ζουν και παρακολουθούν μαθήματα εκεί.

Η λύση; Νομίζω απλή, αλλά μάλλον κάποιος δεν την βλέπει. Αφού το υπουργείο δίνει τα χρήματα, να αναλάβει αυτό και την διαχείριση της σχολής. Να γίνει δηλαδή η σχολή… δημόσια (Ναι όντως και εγώ παραξενεύτηκα όταν το άκουσα αλλά η Σχολή Τυφλών ΔΕΝ είναι δημόσια. Πρόκειται για ΝΠΙΔ). Παρόλα αυτά το πρόβλημα τους είναι ότι δεν θέλουν να αναλάβουν το χρέος που θα τους φορτώσει η προηγούμενη διαχείριση. Δηλαδή είναι σαν να πουλάς μια επιχείρηση και σου λέει ο αγοραστής δεν την αγοράζω γιατί έχει χρέος. ΠΡΟΦΑΝΩΣ!!!

Αλλά μήπως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα; Μιλάμε πράγματι για μία αγορά επιχείρησης με χρέος ή κέρδος; Είναι κάτι τέτοιο η σχολή τυφλών; Αν ναι τότε πείτε μου το κοστολόγιο για τις υπηρεσίες που “πουλάει”.

Πόσο για παράδειγμα θα πληρώνατε ένα δάσκαλο να μάθει στο παιδί σας να διαβάζει;

Πόσο θα πληρώνατε τον άνθρωπο που θα του μάθει να ζει ανεξάρτητο;

Πόσο θα πληρώνατε αυτόν που θα του μάθει τόσα μικρά και “ασήμαντα” πράγματα όπως το πώς θα περνά απέναντι τον δρόμο με ασφάλεια, πώς θα βγει από το σπίτι του για βόλτα και θα επιστρέψει σε αυτό μόνο του σώο και αβλαβές, πώς θα μαγειρέψει, πως θα πλύνει αι θα σιδερώσει τα ρούχα του.

Πόσο θα πληρώνατε τον άνθρωπο που θα εισήγαγε το παιδί σας στον αθλητισμό;

Ή αυτόν που θα τον ενθάρρυνε την ενασχόλησή του με την μουσική, το θέατρο ή άλλες παρόμοιες δραστηριότητες;

ΑΑΑΑ… ξέχασα… τα περισσότερα από τα παραπάνω τα μαθαίνεται στα παιδιά σας εσείς οι ίδιοι αφιερώνοντας χρόνο που δύσκολα θα μπορούσατε να κοστολογήσετε. Ο χρόνος αυτός, οι γνώσεις και η όρεξη για ζωή που παίρνουν από εσάς είναι ανεκτίμητες … σωστά;

Ε λοιπόν ακριβώς τα ίδια και πολλά παραπάνω προσφέρει και η Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη σε όσους είχαν τη χρειάζονται.

Και τώρα η ώρα των ανόητων ερωτήσεων…

Πόσο είναι το χρέος της Σχολής; Σε πόσα ευρώ αποτιμάται;

Και πόσο είναι το χρέος που θα δημιουργήσει το κλείσιμο της Σχολής σε όλους τους οικότροφους και τις οικογένειές τους; Αυτό το χρέος σε πόσα ευρώ μπορεί να αποτιμηθεί;;;

Μπορεί κάποιος να δει την διαφορά του μεγέθους ή μήπως χρειάζονται κάποιοι την βοήθεια της Σχολής για να τη “δουν”; Είναι δυνατόν να βάζουμε σαν εμπόδιο για την λειτουργία ενός τέτοιου ιδρύματος τα οποιαδήποτε χρέη; Είναι δυνατόν να αφήνουμε ένα τέτοιο ίδρυμα να φτάσει σε αυτήν την κατάσταση; Και η πιο ανόητη ερώτηση από όλες… μα καλά, είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2010, που υποτίθεται θέλει να λέγεται κοινωνικό κράτος, η Σχολή Τυφλών να μην είναι δημόσια; Η δωρεάν παιδεία για όλους δεν ισχύει περιλαμβάνει τους τυφλούς; Το δημόσιο… το κράτος (ή όπως αλλιώς και να το πεις) δεν δεσμεύεται να τους παρέχει παιδεία; Έχουμε στο δημόσιο τόσες και τόσες άχρηστες υπηρεσίες και πληρώνουμε τόσους και τόσους δημόσιους υπάλληλους που θα είχαμε πρόβλημα να ενταχθούν σε αυτούς και 56 εργαζόμενοι της Σχολής; Μα καλά…

Ε Ι Μ Α Σ Τ Ε   Σ Ο Β Α Ρ Ο Ι ; ; ;

Τελικά ποιός είναι ο πραγματικά τυφλός σε αυτή τη χώρα? Οι υπουργοί, νομάρχες, διοικούντες και δήθεν υπεύθυνοι ή η Μάρθα στο παρακάτω βιντεάκι?

Υ.Γ. Μπορείτε και εσείς να ενημερωθείτε τόσο για το έργο της Σχολής Τυφλών όσο και για τις εξελίξεις στο θέμα και να δηλώσετε την συμπαράσταση σας μέσω Facebook.

http://www.facebook.com/#!/group.php?gid=100719843314104&ref=ts

15 και σήμερα…

Έχω να γράψω στο blog μου λίγο παραπάνω από τότε που κατατάχθηκα.

Ε λοιπόν ο χρόνος πέρασε και η απομόνωση που μου είχα επιβάλλει τελειώνει. Νοιώθω την ώρα της επαναφοράς στην πραγματική ζωή να πλησιάζει. Στη ζωή εδώ έξω. Με τις πραγματικές δυσκολίες και τις πραγματικά ευχάριστες στιγμές.

Έχουν γίνει τόσα πολλά όλο αυτό τον καιρό και έχω μείνει πίσω. Όμως που θα μου πάει… βάζω τα αθλητικά μου και ετοιμάζομαι.

Θα τρέξω και θα προλάβω!!!