Η μπόρα πέρασε.
Η αναστάτωση τελείωσε.
Η σκόνη κατακάθισε.
Η ρουτίνα επανήλθε.
Και όπως κάθε θαύμα σε αυτόν τον τόπο κρατάει 3 μέρες εδώ μπορεί να κράτησε λίγο παραπάνω αλλά τουλάχιστον πέρασε. Ας είμαστε λοιπόν εμείς καλά και αυτοί καλύτερα και το παραμύθι να τελειώσει εδώ.
Σε έναν τέλειο κόσμο... παραμυθένιο... η όλη αναστάτωση με το σχέδιο Αθηνά θα ήταν απλά ένα ακόμα συμβάν σαν αυτά τα συνηθισμένα που ο κακός μάγος σκορπάει τον πανικό και τον φόβο αλλά τελικά το καλό πάντα νικάει. Ναι... κάποιοι μπορεί να πουν ότι νικήσαμε. Σωθήκαμε. Δεν μας μετέφεραν στις Σέρρες... και μάλιστα σαν να μη φτάνει αυτό... έχουμε σαν τμήμα και 3 ειδικότητες! Ποιος να το φανταζόταν!
Όμως τα παραμύθια λέγονται παραμύθια για ένα λόγο. Δεν είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δεν είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Και στην πραγματικότητα μπορεί να βλέπεις αυτό τον καθησυχασμό αλλά δεν παύεις να βλέπεις τα ίχνη της αναστάτωσης. Όπως σε κάθε μάχη υπάρχουν τραυματίες... βλέπεις τριγύρω φάτσες που πλέον δεν είναι απλά φοιτητές σου... καθηγητές σου... συμφοιτητές σου. Τους νιώθεις συμπολεμιστές και ακόμη μπορείς να ανιχνεύσεις τις πληγές από την μάχη. Δυστυχώς τα σημάδια μένουν. Μπορεί να κάνεις ότι τα ξέχασες αλλά μένουν.
Η μάχη λοιπόν κερδήθηκε. Ο πόλεμος; διάβαζα πριν αυτό το άρθρο που περιγράφει πώς μία βιολόγος βιώνει την κρίση που περνάμε στην έρευνα και κατ επέκταση στα πανεπιστήμια. Είναι λέει ένα από τα 800 αδιόριστα ακόμα αλλά εκλεγμένα μέλη ΔΕΠ. Υπάρχουν παντού. Σχεδόν σε κάθε τμήμα. Σε κάθε Πανεπιστήμιο και ΤΕΙ. Από την άλλη βλέπει σημαντικά όπλα των ερευνητών, τα βασικά τους εργαλεία που σε άλλες χώρες θεωρούνται δεδομένα να χάνονται. Οι συνδρομές σε επιστημονικά περιοδικά, τα κονδύλια για αντιδραστήρια και για υποδομές γενικώς, ακόμη ακόμη και για την ίδια την θέρμανση. Εντάξει, για τους μισθούς δεν θα πω τίποτα. Ας το αφήσουμε καλύτερα.
Συμπέρασμα; Ναι μπορεί να κερδίσαμε μια μάχη αλλά δυστυχώς ο πόλεμος χάνεται. Οι νέοι ερευνητές φεύγουν για εξωτερικό και πολλοί περισσότεροι το σκέφτονται ήδη σοβαρά. Το χειρότερο όμως δεν είναι ούτε οι μισθοί ούτε η θέρμανση ούτε οι υποδομές ούτε τίποτα από όλα αυτά. Είναι αυτό που φαίνεται σαν προοπτική. Το χάος.
Και γιατί το βλέπεις αυτό; (θα με ρωτούσε κάποιος που δεν ξέρει) Απλά. Όταν το Υπουργείο Παιδείας ξεκινάει μία από τις μεγαλύτερες και σοβαρότερες δουλειές τα τελευταία χρόνια βασισμένο σε έρευνα εταιρίας με ιδιωτικό ΙΕΚ στους κόλπους της. Όταν τα κριτήρια είναι ξεκάθαρα ότι κάθε άλλο παρά ακαδημαϊκά είναι. Όταν οι αλλαγές σε ένα τόσο σοβαρό πλάνο δίνουν και παίρνουν μέσα σε 2 μήνες σε σημείο που να ξεμπροστιάζει το υπουργείο ότι αντί για μελετημένο σχέδιο αναδιάρθρωσης της ανώτατης εκπαίδευσης έχεις φτιάξει μία λίστα σαν αυτή για τα ψώνια του υπουργού ή σαν το μπακαλοτεύτερο του καφετζή στο υπουργείο (και πάω στοίχημα ότι αυτές οι λίστες έχουν λιγότερο γράψε σβήσε από το σχέδιο Αθηνά). Όταν βλέπεις λοιπόν ότι οι έχοντες την εξουσία θεωρούν αλλαγή προς το καλύτερο την επανάληψη των ίδιων λαθών που μας έφεραν ως εδώ; Και όλα αυτά στον τομέα που ΕΙΝΑΙ το μέλλον ενός τόπου!!! Στην ΠΑΙΔΕΙΑ!!!
Τότε τι μπορείς να περιμένεις για το μέλλον αυτού του τόπου;
Προσωπικά, δεν μπορώ παρά να περιμένω τα χειρότερα!
ΥΓ. Μακάρι να ξαναδιαβάζω αυτή την ανάρτηση σε μερικά χρόνια και να γελάω συνειδητοποιώντας τι βλακείες είναι αυτά που γράφω τώρα.
