Θα ξεκινήσω όπως το ανέκδοτο γιατί αλλιώς η μαυρίλα και η απελπισία αυτής της ανάρτησης δεν μετριάζονται.
6 χρόνια στο δημοτικό, 3 χρόνια στο γυμνάσιο, 3 χρόνια στο λύκειο, 5 χρόνια στο ΤΕΙ/Πανεπιστήμιο, 1 χρόνο μεταπτυχιακό, 5 χρόνια διδακτορικό και 1 χρόνο στο στρατό για να φτάσεις επιτέλους να δουλέψεις και να αισθανθείς χρήσιμος στην κοινωνία και όλα αυτά για να καταφέρεις να σε ζουν οι δικοί σου (που ο Θεός να τους έχεις καλά) όπως όταν ήσουν στην πρώτη χρονιά του δημοτικού. Ρε μπας και κάπου έκανα λάθος?
Η απελπισία και η ψυχολογική μαυρίλα που νοιώθει ένας άνεργος μπορεί να συγκριθεί ίσως με αυτή που νοιώθει ένας εργαζόμενος που δεν πληρώνεται. Και αυτό γιατί ενώ νιώθεις την ικανοποίηση ότι είσαι χρήσιμος και κάνεις κάτι σε αυτή τη ζωή, έρχεται μία ανώτερη δύναμη (ανωτέρα βία) να σου πει "Δυστυχώς δεν μπορούμε να σας πληρώσουμε γιατί..."
Αν ο εργοδότης σου είναι ο μαγαζάτορας της διπλανής πόρτας που δεν πατάει πόδι στο μαγαζί τον καταλαβαίνεις τον άνθρωπο και τους λες "ΟΚ. Τι να κάνουμε... έτσι είναι η ζωή." και κάπως συμβιβάζεσαι γιατί δεν νιώθεις μόνος. Αν ο εργοδότης σου είναι αυτό το απρόσωπο τερατώδες κράτος? Αν ακούς δικαιολογίες που μπορεί να ξεκινούν από την κωλυσιεργία κάποιων υπαλλήλων μέχρι ότι δεν πιστώθηκε ο λογαριασμός από το Υπουργείο? Τι κάνεις? Ποιον να συμπονέσεις και ποιον να καταλάβεις? Τον υπάλληλο που πληρώνεται κανονικά κάθε μήνα για να περιμένεις εσύ το μισθό σου? Τον υπουργό? Ειδικά στις μέρες μας και να θες να το κάνεις σου είναι δύσκολο... δε σου βγαίνει... απλά ΔΕΝ.
Μετά αναρωτιόμαστε γιατί άραγε οι νέοι έχουν τάσεις φυγής? Γιατί υπάρχει κύμα φυγής νέων επιστημόνων προς το εξωτερικό? ΕΛΑ ΝΤΕ!!! Και γιατί να κάτσει κανείς εδώ? Για να δουλεύει ένα εξάμηνο και να ακούει και το "ευχαριστώ δεν μπορώ ακόμα να σας πληρώσω"! Θα μου πείτε η περίπτωση των απλήρωτων εκτάκτων εκπαιδευτικών στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και σε άλλα ΤΕΙ και Πανεπιστήμια της χώρας, ίσως να οφείλεται απλά σε μία καθυστέρηση, σε μία κωλυσιεργία σε κάτι που θα διορθωθεί και θα επουλωθεί σύντομα (ελπίζω). Αλλά όταν έχεις να κάνεις με ΑΥΤΟ το απρόσωπο τερατώδες κράτος που σε στέλνει από τον Άνα στον Καϊάφα χωρίς απαντήσεις, χωρίς κάποιος να φταίει, χωρίς να ξέρεις ποιον να κυνηγήσεις και ποιον να αφήσεις, σε κάνει να νιώθεις τόσο ανήμπορος που ακόμα και όταν όλα τελειώσουν καλώς, σκέφτεσαι "Ουφ... αυτή την φορά την γλιτώσαμε... την επόμενη?". Και εκεί ακριβώς είναι που κάποια στιγμή λες "Καληνύχτα Ελλάδα" και την κάνεις από δω όσο και αν αγαπάς τον τόπο σου.
Δυστυχώς... αντέχω ακόμα... αλλά πόσο?
Αφιερωμένο...
