Ένα χρόνο πριν, τέτοια ώρα, το τρένο από Ξάνθη ξεκινούσε για Λαμία και μείς ένα ταξίδι 9 μηνών στην στρατιωτική θητεία. Σήμερα, την ίδια ώρα, το τρένο των αναμνήσεων ξεκινάει και πάλι το ίδιο ταξίδι για μία ανασκόπηση και έναν απολογισμό.
Το τρένο λοιπόν φτάνει 5 τα ξημερώματα Λαμία και μια παρέα 4 ατόμων που μόλις κατέβηκαν με τα σακίδια στα χέρια περιπλανούνται μέσα στην πόλη για να βρουν κάπου να πιούν ένα καφέ. Το πρωί, σχεδόν με το που ανοίγουν οι πύλες, περνάμε στο κέντρο και παραδίδουμε τις πολιτικές μας ταυτότητες. Αυτό ήταν. Το ταξίδι μόλις ξεκίνησε.
Οι πρώτες εβδομάδες περνάνε με συνεχείς παρελάσεις και πρόβες για την ορκωμοσία όπου παίρνουμε και την πρώτη μας άδεια!!! Μετά αρχίζει η εκπαίδευση με τα όπλα οι υπηρεσίες οι πρώτες σκοπιές κτλ, ώσπου μετά από 1 μήνα περίπου έρχεται η ώρα του πρώτου αποχαιρετισμού από την παρέα του κέντρου.
Ο καθένας παίρνει τον δρόμο του και ο δικός μου με βγάζει Καλαμάτα για περεταίρω εκπαίδευση πάνω στην ειδικότητά μου. Νέες γνωριμίες, νέες εμπειρίες, άλλες καλές και άλλες όχι τόσο καλές, αλλά σε γενικές γραμμές μπόλικο τρέξιμο και τέντωμα εν όψη της επιθεώρησης από τον… Στρατηγό.
Η επιθεώρηση τελειώνει και μαζί της τελειώνει και το τρέξιμο αλλά και η «εκπαίδευση» στην ειδικότητα και μια ακόμα ώρα αποχωρισμού από την παρέα της Καλαμάτας έρχεται. Εδώ πλέον, το τρένο ξεκινάει από το ένα άκρο της Ελλάδας και φτάνει στην άλλη άκρη αφήνοντας σε κάθε στάση και από λίγους.
Εμείς κατεβαίνουμε Ξάνθη. Η καναδέζα μας περιμένει στον σταθμό και αμέσως-αμέσως μετά από περίπου μία μέρα ταξίδι φτάνουμε στο μέρος που θα υπηρετήσουμε τους υπόλοιπους 7 μήνες θητείας. Από την πρώτη κιόλας μέρα με βάζουν σε ένα γραφείο (όντας γνώστης χρήσης υπολογιστή) και αρχίζουν τα σεμινάρια από τον “παλιό” για το τι είναι έγγραφα, τί είναι σήματα, πώς πρωτοκολλούμε, πως στέλνουμε, πώς… πως… πως… Σιγά, σιγά οι 2 νέοι του γραφείου (εκτός από μένα τσίμπησαν και 1 ακόμα φιλαράκι για το ίδιο γραφείο) γίνονται πλέον παλιοί (ή μάλλον μεσήλικες) και η δουλειά βοηθάει στο να περνάνε τα πρωινά χωρίς να το καταλάβεις. Άλλοτε με εντάσεις άλλοτε με χαβαλέ, πάντως περνάνε. Τα απογευματάκια είτε με έξοδο, είτε με υπηρεσία τα πράγματα είναι πιο ήρεμα και οι εβδομάδες κυλούν η μία μετά την άλλη.
Ο χρόνος αλλάζει (κάπως περίεργα) και χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε ήδη φάει την μισή θητεία. Μετά από κει τα πράγματα πλέον είναι εύκολα. Ξέρεις τι να περιμένεις και από ποιόν, γνωρίζεις καλά πλέον τα στελέχη και τους υπόλοιπους της μονάδας και όλα κυλάνε σαν έχεις πάρει πλέον την κατηφόρα και σιγά-σιγά αυξάνεις ταχύτητα. Μέχρι που τελικά φτάνουν οι 2 τελευταίοι μήνες που με τις άδειες και τα σχετικά ούτε που τους καταλαβαίνεις. Έχεις τόση φόρα που δεν σε σταματάει κανείς και όταν έρχεται πλέον η μέρα της απόλυσης σπας το φράχτη και ελευθερώνεσαι ξαναπαίρνοντας στα χέρια σου την παλιά σου ταυτότητα.
Και τελικά τι μένει από όλο αυτό το παραμύθι? Σίγουρα κάποια πρόσωπα, κάποιοι φίλοι, αρκετές ιστορίες, και κάποια παραδείγματα είτε προς μίμηση είτε προς αποφυγή. Μακάρι να μπορούσα να πω πως τα παραδείγματα προς αποφυγή είναι ελάχιστα αλλά δυστυχώς είναι τόσα που μερικοί από εμάς αναρωτιούνται αν υπερτερούν των άλλων.
Προσωπικά έχω πάρει 2 μαθήματα. Το πρώτο, πώς μπορείς να χειριστείς και το παραμικρό ίχνος υποτυπώδους εξουσίας για να κάνεις τη ζωή δύσκολη στους γύρω σου σε κάθε δυνατή ευκαιρία και να είσαι δέκτης κάθε είδους υποτιμητικού σχολίου (για να μη πω για τις βρισιές) πίσω από την πλάτη σου. Το δεύτερο, πώς μπορείς να χειριστείς την ίδια ακριβώς ποσότητα εξουσίας με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Βοηθώντας δηλαδή τους γύρω σου, και μη ξεχνώντας ακόμα και σε περίεργες καταστάσεις πως όλοι μας είμαστε άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες. Θα χρησιμοποιήσω και τα δυο στη ζωή μου. Το πρώτο για να θυμάμαι τι άκουγαν οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες (τα ονόματα των οποίων έχω ήδη σβήσει από την μνήμη μου) πίσω από την πλάτη τους ώστε να αποφύγω αν ακούω και γω τα ίδια. Το δεύτερο για να θυμάμαι πώς όποιας μορφής εξουσίας και σε όποια ποσότητα και αν την έχεις σκοπός είναι να την χρησιμοποιείς προς όφελος όλων και όχι μόνο του εαυτού σου. Η εξουσία είναι απλά ένα εργαλείο και το πως τη χρησιμοποιείς είναι αυτό που σε διαμορφώνει σαν άνθρωπο μέσα στο μικρό κοινωνικό σύνολο του καθενός.
Το σημαντικότερο όμως από όλα τα μέρη του ταξιδιού είναι οι φίλοι. Οι σειρές. Αυτοί που ήταν εκεί και στα δύσκολα και στα εύκολα, και πριν και μετά. Με άλλους μπορεί να τα λέω πλέον συχνά με άλλους αραιά αλλά σίγουρα μας δένει κάτι το ιδιαίτερο που δεν χάνεται.
Καλή μας επέτειο σειρούλες!!!
