Τις μέρες που πέρασαν (μέρες εξεταστικής) ήρθα αντιμέτωπος επανειλημένως με ένα χρόνιο θα μπορούσα να πω αίτημα των φοιτητών. (Το είχα και εγω σαν φοιτητής αλλα πάντα γνωριζα οτι δεν θα πραγματοποιηθεί). Εύκολα θέματα.
Ξέρω πως μάλλον και οι φοιτητές που μου το ζητούσαν δεν ήλπιζαν επίσης να συμβεί. Είναι μέρος του ¨παιχνιδιού" όπως οι διαμαστυριες των παικτων στο διαιτητη σε καθε σφύριγμα φαουλ.
Αυτό που ομώς θέλω να αναφερθώ είναι όχι τόσο το αίτημα όσο η αντιμετώπιση απέναντι στις εξετάσεις γενικότερα. Προσωπικά όποτε πήγαινα σε εξετάσεις δεν πήγαινα με τον στόχο του 5 (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις). Ποτέ μου δεν διάβαζα για το 5. Ο στόχος μου ήταν πάντα το 10. Νομίζω πως έιναι ξεκάθαρη η διαφορά του να διαβάζεις για το 5 και για το 10. Άλλο το να διαβάζεις μόνο τα sos και άλλο να ξετινάζεις το βιβλίο (για τα θεωριτικά) ή τις ασκήσεις (για τα εργαστηριακά). Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα μπορεί να έκανα και επιπλέον ασκήσεις καθαρά και μόνο από ψώνιο αλλά αυτό έιναι άλλο θέμα. Αυτό το 10 μπορεί άλλες φορές να ήταν δύσκολο και άλλες έυκολο αλλά οι περισσότεροι φοιτητές ξέρουν τι ζητάει κάθε μάθημα και καθηγητής. Πρωσοπικά ήξερα πριν καν ξεκινησει το εξάμηνο (ας είναι καλά οι παλαιότεροι φοιτητές και τα "κουτσομπολιά" του διαδρόμου) αν έιναι εύκολο η δύσκολο και το αντιμετώπιζα κατάλληλα.
Θέλω λοιπόν να καταθέσω την παρατήρηση μου για τις εξετάσεις και τους φοιτητές σήμερα. Δυστυχώς βλέπω πως όλο και περισσότεροι διαβάζουν για το 5. Κάνουν ένα απλό πασσάλειμα απλώς για να περάσουν το μάθημα χωρίς να ενδιαφέρονται να μάθουν κάτι πραγματικά απο αυτό. Αυτό θα μπορούσα να το δεχτώ αν το μάθημα που διαβάζεις είναι περιφερειακό ή εν μέρει άχρηστο όταν θα βγείς στην αγορά εργασίας. Δυστυχώς όμως το ίδιο συμβαίνει και σε μαθήματα ουσιώδη και σημαντικά για έναν επαγγελματία του χώρου, σε μαθήματα δύσκολα όπως θα τα χαρακτήριζα σαν φοιτητής. Και αυτό που θλίβει πραγματικά έιναι ότι πλέον πρέπει να ψάχνουμε με το φανάρι για τους "πορωμένους" με το αντικείμενο που σπουδάζουν.... αυτούς που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ενδιαφένται.
Πολλοί μπορεί να έιναι οι λόγοι για αυτό το φαινόμενο και δεν θα κάτσω να τους αναλύσω ούτε ασχοληθώ. Απλώς θέλω να καταθέσω την θλίψη μου για το γεγονός και να παροτρυνω όσους έχουν αυτή την στάση να το ξανασκεφτούν. Μήπως τελικά το να πάρεις ένα πτυχίο με 5 ισοδυναμεί με το να μη πάρεις καθόλου πτυχίο? Αν δεν αγαπάς αυτό που σπουδάζεις και βλέπεις τα μαθήματα ουσίας σαν αγγαρείες τότε πως περιμένεις να αγαπήσεις άυριο την δουλεία σου και να πετύχεις σε αυτή? Πως περιμένεις να βρεις δουλεία σε ένα επάγγελμα που πραγματικά δεν αγαπάς? Η απάντηση έιναι πως μάλλον πρέπει να συνεχίσεις την αγγαρεία για μια ζωή...
Αυτο πραγματικά θέλεις???
